Στα 32 του θα τρέξει την Κυριακή στον μαραθώνιο. Δεν έχει ελπίδες για μετάλλιο, ούτε καν για κάποια διάκριση. Ειλικρινά, όμως, δεν έχει σημασία. Την ώρα που ο Μαριάλ έμπαινε πρώτος από την αποστολή της χώρας του στην τελετή έναρξης στο «Μαρακανά», την ώρα ποτ κρατούσε την σημαία ψηλά ήταν χαρούμενος. Και στο μυαλό του δεν υπήρχε ούτε...
ο εμφύλιος πόλεμος, ούτε η σκλαβιά.
Από το 1983 μέχρι το 2005 συνολικά δύο εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, θύματα του δεύτερου εμφυλίου στη χώρα. Σε αυτόν τον πόλεμο o Mαριάλ έχασε 28 συγγενείς του. Η οικογένειά του ξεκληρίστηκε. Ο ίδιος προσπάθησε να δραπετεύσει για να αναζητήσει μια καλύτερη ζωή, αλλά δεν τα κατάφερε. Πιάστηκε από παραστρατιωτικούς και έζησε μαζί τους ως σκλάβος ενός πολέμαρχου στο Χαρτούμ! Ζούσε στο σπίτι ενός θείου του, όταν εισέβαλαν οι στρατιωτικοί και τον άρπαξαν. Στην αρχή τους ξέφυγε, προσπάθησε να το σκάσει, τον έπιασαν ξανά, του έσπασαν το σαγόνι.
Την δεύτερη φορά που χρειάστηκε να τρέξει στη ζωή του, δύο χρόνια αργότερα, ορκίστηκε στον εαυτό του πως θα είναι και η τελευταία. Δραπέτευσε, τα αφεντικά τον κυνηγούσαν επί ώρες. Πέρασε στην Αίγυπτο, μετά στην Ευρώπη και από εκεί στις ΗΠΑ σε στρατόπεδο φιλοξενίας προσφύγων. Ένας από τους υπεύθυνους εκεί του πρότεινε να ασχοληθεί με τον στίβο.
Έτσι, βρέθηκε το 2012 στο Λονδίνο και έτρεξε στον μαραθώνιο. Κατόπιν δικής του επιθυμίας τότε δεν αγωνίστηκε με την φανέλα του Σουδάν, αλλά ως ανεξάρτητος. «Αν δεχόμουν να τρέξω με τη φανέλα του Σουδάν θα πρόδιδα την οικογένεια μου και όλους όσους πολέμησαν και έχασαν τη ζωή τους για την ανεξαρτησία. Τρέχω με τη φανέλα της ΔΟΕ, αλλά στην καρδιά μου είναι η σημαία της πατρίδας μου. Ελπίζω κάποτε να μου δοθεί η δυνατότητα να εκπροσωπήσω επίσημα τη χώρα μου» είχε πει τότε και τέσσερα χρόνια μετά άλλο ένα όνειρό του έγινε πραγματικότητα.
«Είναι μοναδικό το συναίσθημα και δεν μπορεί εύκολα να το καταλάβει κανείς, αν δεν είναι από το Νότιο Σουδάν. Αν δεν γνωρίζεις τη φρίκη που έζησε για χρόνια ο λαός μου, τότε είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις» λέει σήμερα περήφανος για την πατρίδα του, που κέρδισε την ανεξαρτησία της μόλις το 2011.
Λίγους μήνες μετά τους Αγώνες του Λονδίνου κατάφερε να δει και πάλι τους γονείς του. Είχε να τους δει σχεδόν είκοσι χρόνια. «Ηταν απίστευτες στιγμές. Η μητέρα μου δεν με γνώρισε και με προσπέρασε. Της φώναξα και τότε έπεσα στην αγκαλιά της. Δεν με γνώρισε μετά από τόσα χρόνια. Η χαρά μας δεν περιγράφεται. Τώρα θα τρέξω στο μαραθώνιο την Κυριακή για την πατρίδα και την οικογένεια μου. Δεν με ενδιαφέρει ο χρόνος και η θέση μου. Μόνο που θα τρέξω με τη σημαία του Νότιου Σουδάν στη φανέλα μου, φθάνει για να νιώθω ευτυχισμένος. Ηδη νιώθω σαν έχω κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο» λέει ο Μαριάλ και το εννοεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου