Τότε πολιτικοί και δημοσιοκάφροι απειλούσαν με την εμφάνιση των δέκα πληγών του Φαραώ στην περίπτωση που η Ελλάδα αποφάσιζε να προχωρήσει μπροστά και να ανακτήσει ένα μέρος της εθνικής της ανεξαρτησίας, που μετά την συνθήκη του Μάαστριχ και της Λισαβώνας είχε χάσει.
Η συνέχεια γνωστή:
Αλλεπάλληλα μνημόνια και διαρκής φτωχοποίηση του πληθυσμού.
Τότε, η Ελλάδα δεν είχε ούτε την ηγεσία ούτε τον λαό για να πάρει εκείνο που αποτελούσε το –βρωμισμένο από τα στόματα των κάθε λογής φασιστών και ψευτοπατριωτών – «εθνικό της συμφέρον».
Το 2012, πάλι η ελληνική πολιτεία βρέθηκε μπροστά στην δυνατότητα ενός χρήσιμου –έστω και μερικού– κουρέματος του χρέους και στην πιθανότητα μιας νέας επανεκκίνησης της διοίκησης και της οικονομίας.
Αντί αυτού, Βενιζέλος και PSI, ξεπούλημα, υποθήκη και εσχάτη προδοσία.
Το ξεπούλημα και την προδοσία ήρθε να ολοκληρώσει με τον πιο χυδαίο τρόπο η πρωτοδεύτερη φορά «αριστερή» κυβέρνηση.
Μια ακόμα ευκαιρία για μια ηρωική, τραυματική αλλά πιθανά σωτήρια για την κρατική υπόσταση της Ελλάδας χάθηκε με το δημοψήφισμα τον Ιούλη του 2015.
Θυμάμαι εκείνες τις ημέρες που μου έλεγε ένας Ιρλανδός πως, αν δεν σεβαστούν οι Ευρωπαίοι τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος, θα γινόταν επανάσταση στην Ελλάδα.
Επανάσταση, βέβαια, δεν έγινε. Ούτε πρόκειται να γίνει.
Ψήφισαν ξανά τον Σεπτέμβριο του 2015 τον προδότη Τσίπρα και θα βγάλουν μέσα στους επόμενους μήνες με μεγάλη διαφορά πρωθυπουργό, το ζαβό παιδί του Μητσοτάκη, τον μιζαδόρο της SIEMENS.
Πολιτική ηγεσία για τα σκουπίδια. Πολίτες για τα σκουπίδια.
Τώρα, βέβαια, θα υποχρεωθούν να συγκρουστούν ξανά με την θλιβερή και σκληρή πραγματικότητα.
Για μια ακόμα φορά θα λογαριάσουν την ζωή τους χωρίς να έχουν την συναίσθηση της κατάστασης που υπάρχει γύρω τους και των προβλημάτων που υψώνονται σαν τοίχος μπροστά τους.
Ό,τι –κυριολεκτικά ό,τι– κι αν συμβεί, το ποτήρι που βρίσκεται μπροστά στο στόμα των Ελλήνων είναι γεμάτο δηλητήριο.
Η χώρα στέκεται όρθια χάρη στα δάνεια των ξένων.
Μέχρι το 2018 είναι το μνημόνιο του Τσίπρα.
Κι αν έρθει κι άλλο μνημόνιο από τον Μητσοτάκη στο ενδιάμεσο, θα συνοδεύεται από ακόμα σκληρότερα μέτρα.
Αν και εγώ πιστεύω πως με την ολοκλήρωση του ξεπουλήματος και της υποθήκευσης της χώρας για τα επόμενα 99 χρόνια από την συμμορία του Τσίπρα, δεν έχουν κανένα λόγο οι δανειστές να συνεχίσουν τα προγράμματα «στήριξης».
Πολύ πιθανό το βλέπω να περνάει η χώρα στην δραχμή με τις ευλογίες του Σόιμπλε και υπό την «στιβαρή» ηγεσία μιας ακόμα κυβέρνησης προδοτών που θα υπερασπιστεί και τότε αποτελεσματικά τα συμφέροντα των δανειστών.
Και τότε –και κάτω από τις προϋποθέσεις που θα γίνει η μετάβαση στο νέο νόμισμα– οι δέκα πληγές του Φαραώ με τις οποίες μας απειλούσαν το 2010 θα είναι το καλό σενάριο.
Το 1974 η χούντα έπεσε όταν απέτυχαν τα σχέδια της στην Κύπρο και μετά δεν μπόρεσε ούτε μια επιστράτευση να οργανώσει στην Ελλάδα μετά από την επέμβαση του Αττίλα στην Μεγαλόνησο.
Ούτε φυσικά το σημερινό καθεστώς των αποικιοκρατών θα το ρίξει ο …λαός.
Κάποια καινούργια εθνική καταστροφή θα το γκρεμίσει.
Η Θράκη, τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, τα Δωδεκάνησα;
Ποιος ξέρει;
Ας ρωτήσουμε τον Ερντογάν, την Μέρκελ και τους Αμερικανούς για το ζήτημα.
Αυτοί σίγουρα θα έχουν ρίξει τα ζάρια και κάτι περισσότερο από εμάς θα γνωρίζουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου