Έτσι, η εξάπλωση του τζόγου, που είναι ένας από τους παραδοσιακούς τομείς δράσης του οργανωμένου εγκλήματος, η διάχυση και αναπαραγωγή της διαφθοράς των συνειδήσεων με έναν ακόμα τρόπο και η αύξηση και όξυνση των κοινωνικών προβλημάτων συντελούνται και «με την άδεια της αστυνομίας», από μια κυβέρνηση στοιχηματζίδων...
Με την νόμιμη εξάπλωση των «κουλοχέρηδων» (φρουτάκια) και την διαδικτυακή μορφή του τζόγου, αυτός ξεφεύγει από τα όρια των «φραγκάτων» και τα παράνομα «άδυτα» στα οποία εισχωρούν μόνο οι «μυημένοι» και γίνεται εύκολα και ατιμωρητί προσβάσιμος στα φτωχά κοινωνικά στρώματα. Είναι σαν να νομιμοποιείται ο φόνος, οπότε δεν αποτελεί πια «προνόμιο» των δολοφόνων.
Ο τζόγος καλύπτει βαθιές ψυχολογικές ανάγκες του ατόμου. Μπορεί να είναι η ανάγκη διαφυγής από δυσάρεστα συναισθήματα, όπως το κενό, η δυσαρέσκεια, η μοναξιά, η αίσθηση προσωπικής ανεπάρκειας κ.α.
Μελέτες έχουν δείξει ότι οι επιπτώσεις του τζόγου είναι σημαντικές, καθώς συνδέεται με κατάθλιψη, άγχος, χρόνιο στρες, αυτοκτονικό ιδεασμό, ψυχοσωματικά συμπτώματα, κατάχρηση αλκοόλ και ουσιών, οικονομικά προβλήματα, προβλήματα στην επαγγελματική απασχόληση, την οικογένεια και τις διαπροσωπικές σχέσεις και παρανομία (Blaszczynski, 2003).
Σε περιόδους οικονομικής κρίσης, όλο και περισσότερο άνθρωποι των φτωχών κοινωνικών στρωμάτων γεμάτοι από οικονομικά αδιέξοδα και κατάθλιψη στρέφονται προς τον τζόγο, βλέποντας εκεί ένα τρόπο να «ξεφύγουν» για λίγο από τα προβλήματά τους, να «ξεσκάσουν» και να κερδίσουν και «κάνα φραγκάκι», γινόμενοι, έτσι, τα ευκολότερα θύματα των νομιμοποιημένων εγκληματιών κάθε είδους.
Η «ελευθερία» του να στρέφεται κάποιος στον τζόγο για να βρει οικονομική και ψυχολογική διέξοδο είναι σαν την «ελευθερία» του να στρέφεται στον αλκοολισμό και τα ναρκωτικά. Τέτοιες «ελευθερίες» προπαγανδίζονται πλατιά με πολλούς έμμεσους και άμεσους τρόπους.
Οι ολέθριες συνέπειες που έχει ο τζόγος στις φτωχές, κυρίως, οικογένειες δεν ενδιαφέρουν το καπιταλιστικό σύστημα, αντίθετα, το ευνοούν και το καθιστούν ισχυρότερο. Αυξάνουν τα κέρδη του και αποτρέπουν τις καταπιεζόμενες τάξεις από την ενασχόληση με τα κοινά.
Η αποδοχή, η εξάπλωση, η ενθάρρυνση και, πολύ συχνά η νομιμοποίηση του εγκλήματος κάθε είδους είναι συνυφασμένα με την ύπαρξη του συστήματος της μισθωτής εργασίας (καπιταλισμός) από την πρώτη στιγμή της γέννησής του.
Από το επίσημο, νόμιμο δουλεμπόριο Αφρικανών, Ιρλανδών και κάθε αδύναμου λαού ή ανυπεράσπιστων κοινωνικών ομάδων (παιδιών, γυναικών, αναπήρων, μεταναστών κ.ά.), μέχρι την «οικονομία του δυναμίτη» για την καταστροφή ανταγωνιστικών επιχειρήσεων, την εξαγορά πολιτικών προσώπων, την φοροδιαφυγή, την ανασφάλιστη εργασία, την πορνεία, το trafficking, την παραγωγή και το εμπόριο ναρκωτικών, το εμπόριο ανθρώπινων οργάνων, το σύγχρονο δουλεμπόριο, το λαθρεμπόριο και ότι άλλο βάζει ο νους του ανθρώπου είναι φαινόμενα που συνέβαλλαν σημαντικά στην ανάπτυξη του καπιταλισμού κατά την περίοδο της ακμής του και συμβάλλουν καθοριστικά στην διατήρησή του σήμερα, που έχει σαπίσει.
Το μαύρο χρήμα, η παραοικονομία, η φοροδιαφυγή και κάθε είδους παρανομία και έγκλημα δημιουργούν προστιθέμενη αξία, παράγουν όλο και μεγαλύτερο πλούτο, δηλαδή συσσώρευση κεφαλαίου, που, με τη σειρά του, δημιουργεί συγκέντρωση και συγκεντροποίηση. Αν και αυτός ο πλούτος δεν μπορεί να μετρηθεί ακριβώς και δεν προσμετράται στο επίσημο ΑΕΠ, μεγάλο μέρος του επενδύεται σε νόμιμες επιχειρήσεις, οι παραγόμενη αξία των οποίων προσμετράται.
Η κάθε φύσης παρανομία δημιουργεί ένα δικό της, ανεπίσημο ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν), το οποίο, στην Ελλάδα έχει υπολογιστεί ότι είναι ίσο με το 25% του επίσημου ΑΕΠ. Επίσημο ή ανεπίσημο είναι αποτέλεσμα παραγωγής αξιών και πλούτου και συνυπάρχει, όχι παράλληλα, αλλά συναντώμενο διαρκώς με το επίσημο ΑΕΠ. Δηλαδή, το έγκλημα ισχυροποιεί τον καπιταλισμό και η γενικευμένη διαφθορά μετατρέπεται σε συναλλαγή, σε θεσμό αναγκαίο για την αναπαραγωγή και διαιώνισή του.
Ακόμα περισσότερο σήμερα, σε συνθήκες παγκόσμιας ύφεσης, παράνομες δραστηριότητες όπως μαύρο χρήμα, ανασφάλιστη εργασία, φοροδιαφυγή, κρυφές δραστηριότητες κ.λ.π. είναι απαραίτητες για την επιβίωση των επιχειρήσεων.
Οποιαδήποτε στέρηση δημόσιων εσόδων αποτελεί ένα μικρό μέρος του ΑΕΠ που παράγεται από τις εγκληματικές δραστηριότητες. Το αστικό κράτος, ακολουθώντας την φύση του, δέχεται να αποστερηθεί 2-3 δεκάδες δις ευρώ για το συνολικό καλό του καπιταλιστικού συστήματος. Άλλωστε τα 2-3 δεκάδες δις δεν είναι σοβαρό ποσόν συγκριτικά με τα πολλά δις που παράγονται από τις εγκληματικές δραστηριότητες. Στο κάτω – κάτω της γραφής οι αιώνιοι φορολογούμενοι τα πληρώνουν κι αυτά.
Αυτός είναι ο λόγος που ποτέ δεν έχει τιμωρηθεί, έστω για τους τύπους, κανένας μεγαλόσχημος επιχειρηματίας για οποιαδήποτε παρανομία. Αν κάποιος συμβεί να ταλαιπωρηθεί, ή ακόμα και να πληρώσει κάποιο πρόστιμο, ή ακόμα και να πάει στη φυλακή (εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο, αλλά μπορεί να συμβεί), οφείλεται σε σύγκρουση οικονομικών, ή πολιτικών μερίδων (famiglia) και σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών.
Σε κάθε περίπτωση, οι κραυγές για «πάταξη της φοροδιαφυγής», «πάταξη της ανασφάλιστης εργασίας», «καταστολή του εγκλήματος», «κάθαρση», «τιμωρία των υπευθύνων» κ.λπ. δεν είναι παρά τραυλίσματα που νανουρίζουν τους «αιώνιους αθώους – αιώνια σφαχτάρια». Το σύστημα δεν θα χτυπήσει ποτέ ένα ζωτικό όργανο του.
H διαφθορά των συνειδήσεων των καταπιεζομένων τάξεων τις καθιστά ανίκανες να συμμετέχουν στις κοινωνικές διεργασίες, τις διασπά ακόμα περισσότερο και τις καθιστά, σε απόλυτο βαθμό, ένα απλό άθροισμα ατόμων ανίκανο να διεκδικήσει οποιοδήποτε δικαίωμά του. Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι το έγκλημα υποχωρεί με ραγδαίους ρυθμούς μόνο όταν οι μάζες στρέφονται προς τους δημοκρατικούς αγώνες. Εκλείπει εντελώς σε επαναστατικές περιόδους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου