Ο Πολωνός Εβραίος δικηγόρος Ραφαήλ Λέμκιν, ο οποίος σώθηκε καταφεύγοντας στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, κάτι που δεν κατόρθωσαν σαράντα εννέα συγγενικά του πρόσωπα τα οποία δολοφονήθηκαν από τους Ναζί, έχοντας ασχοληθεί πριν από τον πόλεμο με τον αφανισμό των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων, μετά τον πόλεμο αφοσιώθηκε στην εκστρατεία για την νομική αναγνώριση του... όρου Γενοκτονία, στα αγγλικά Genocide που προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις γένος και κτείνω ή από την ελληνική λέξη γένος (με την έννοια της οικογένειας, της φυλής, του έθνους, της θρησκείας) και την λατινική cide (δολοφονία).
Παρ' όλες τις άκαρπες προσπάθειες του Ραφαήλ Λέμκιν για την θέσπιση Διεθνών Νόμων που ορίζουν και απαγορεύουν την Γενοκτονία στη Διάσκεψη της Μαδρίτης του 1933, για την απαγόρευση εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας κατά τη διάρκεια της Διάσκεψης Ειρήνης των Παρισίων του 1945, συμμετέχοντας και ως σύμβουλος του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ στη Δίκη της Νυρεμβέργης όπου κατόρθωσε η λέξη «Genocide» να περιληφθεί στο κατηγορητήριο, αλλά ως περιγραφικός και όχι ως νομικός όρος, τελικά οι ακούραστες προσπάθειές του επιβραβεύθηκαν στις 9 Δεκεμβρίου 1948, την ημέρα που τα Ηνωμένα Έθνη ενέκριναν τη Σύμβαση για την Πρόληψη και την Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας. Σύμφωνα με τον Λέμκιν:
«Γενοκτονία δεν συνεπάγεται απαραίτητα την άμεση καταστροφή ενός έθνους, εκτός εάν επιτυγχάνεται με μαζικές δολοφονίες όλων των μελών ενός έθνους. Σκοπός είναι να επισημάνει ένα συντονισμένο σχέδιο των διαφόρων δράσεων που αποσκοπούν στην καταστροφή των βασικών θεμελίων της ζωής των εθνικών ομάδων, με στόχο να αφανίσει τις ίδιες τις ομάδες.
Οι στόχοι ενός τέτοιου σχεδίου είναι η διάλυση των πολιτικών και κοινωνικών θεσμών, του πολιτισμού, της γλώσσας, των εθνικών αισθημάτων, της θρησκείας, της οικονομικής ύπαρξης εθνικών ομάδων καθώς και η καταστροφή της προσωπικής ασφάλειας, της ελευθερίας, της υγείας, της αξιοπρέπειας και της ζωής των ατόμων που ανήκουν σε αυτές τις ομάδες. Η Γενοκτονία στρέφεται κατά της εθνικής ομάδας ως μία οντότητα, και οι ενέργειες που πραγματοποιούνται, στρέφονται κατά ιδιωτών, όχι με την ιδιότητά τους ως ιδιώτες, αλλά ως μέλη της εθνικής ομάδας.
H Γενοκτονία έχει δύο φάσεις:
1) την καταστροφή του εθνικού προτύπου της καταπιεσμένης ομάδας και
2)την επιβολή του εθνικού προτύπου του καταπιεστή.
Μετά την επιβολή, ο καταπιεσμένος πληθυσμός αποφασίζει αν θα παραμείνει ή θα φύγει ενώ ταυτόχρονα με την απομάκρυνση του πληθυσμού πραγματοποιείται και ο Εποικισμός από τους πληθυσμούς του καταπιεστή».
Σύμφωνα με την Απόφαση 260-ΙΙΙ-Α της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ την 9η Δεκεμβρίου 1948 – τέθηκε σε ισχύ την 12η Ιανουαρίου 1951 - Σύμβαση του ΟΗΕ για την Πρόληψη και την Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας και οι ευθύνες του θύτη, «Τα συμβαλλόμενα μέρη επιβεβαιούν ότι η Γενοκτονία, συντελουμένη είτε εν καιρώ ειρήνης είτε εν καιρώ πολέμου, τυγχάνει έγκλημα Διεθνούς Δικαίου και αναλαμβάνουν την υποχρέωσιν να προλαμβάνουν και να τιμωρούν τούτο». (Άρθρο 1)
«Γενοκτονία σημαίνει οποιαδήποτε από τις ακόλουθες πράξεις οι οποίες διαπράττονται με την πρόθεση καταστροφής, εν όλω ή εν μέρει, μίας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας ως τέτοιας
α) ανθρωποκτονία μελών της ομάδας,
β) πρόκληση βαρειάς σωματικής ή διανοητικής βλάβης σε μέλη της ομάδας
γ) με πρόθεση επιβολή επί της ομάδας συνθηκών ζωής υπολογισμένων να επιφέρουν τη φυσική καταστροφή της εν όλω ή εν μέρει,
δ) επιβολή μέτρων που σκοπεύουν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων εντός της ομάδας
ε) δια της βίας μεταφορά παιδιών της ομάδας σε άλλη ομάδα». (Άρθρο 2). «Οι παρακάτω αξιόποινες πράξεις τιμωρούνται»: α) Γενοκτονία, β) συνωμοσία προς διάπραξη Γενοκτονίας, γ) άμεσα ή έμμεσα η υποκίνηση διάπραξης Γενοκτονίας, δ) απόπειρα διάπραξης Γενοκτονίας, ε) συμμετοχή σε Γενοκτονία». (Άρθρο 3).
«Τιμωρούνται τα άτομα που συνωμοτούν και πράττουν τα προαναφερόμενα στο άρθρο 3, ανεξαιρέτως αν έδρασαν με συνταγματικότητα, με δημόσια εντολή ή ατομικά». (Άρθρο 4).
«Τα άτομα που διέπραξαν Γενοκτονία ή μια οποιαδήποτε από τις άλλες πράξεις που απαριθμούνται στο άρθρο 3, θα τιμωρούνται ανεξάρτητα αν είναι μέλη κυβέρνησης, κρατικοί λειτουργοί ή ιδιώτες». (Άρθρο 5).
«Τα άτομα που ευθύνονται για πράξη Γενοκτονίας ή άλλη πράξη όπως αναφέρεται στο 3ο άρθρο, πρέπει να δικαστούν στη χώρα που έχει διαπραχθεί το αδίκημα ή σε κάποιο διεθνές ποινικό Δικαστήριο που θα γίνει αποδεκτό από τους συμβαλλόμενους…..». (Άρθρο 6).
Σύμφωνα με τη Σύμβαση η Γενοκτονία αφορά ένα έγκλημα που αποβλέπει στη συστηματική, με βίαια ως επί το πλείστον μέσα, επιδιωκόμενη εξόντωση ολόκληρης φυλής ή τμήματος αυτής σε ορισμένο τόπο και πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις. Είναι η καταστροφή ενός έθνους ή μιας εθνικής ομάδας, ένα συντονισμένο σχέδιο διαφόρων ενεργειών που τείνουν να καταστρέψουν τα ουσιαστικά θεμέλια της ζωής των εθνικών ομάδων, με στόχο να εξοντωθούν αυτές οι ομάδες. Η Γενοκτονία αποτελεί το πιο βαρύ έγκλημα, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, για το οποίο μάλιστα δεν υπάρχει παραγραφή. Αυτός ο οποίος διαπράττει τη Γενοκτονία δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι.
Σύμφωνα με στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, το 2012, για πρώτη φορά μετά το 1941, είχαμε δέκα έξι χιλιάδες περισσότερους θανάτους από γεννήσεις στην Ελλάδα.
Η φυσική μεταβολή του πληθυσμού (δηλαδή η μεταβολή που οφείλεται μόνον στη διαφορά γεννήσεων και θανάτων χωρίς συνυπολογισμό της μετανάστευσης) παρουσίασε αρνητική εξέλιξη, με φυσική μείωση του πληθυσμού κατά 16.299 άτομα.
Σύμφωνα με τον επίκουρο καθηγητή Θεσσαλίας, Υγιεινής και Επιδημιολογίας του Ιατρικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, Γιώργου Ραχιώτη, το γεγονός μπορεί να αποδοθεί και στις σημαντικές κοινωνικές και οικονομικές μεταβολές των τελευταίων ετών.
Ο καθηγητής Υγιεινής και Επιδημιολογίας Χρήστος Χατζηχριστοδούλου, επεσήμανε ότι θα απαιτούνταν μακροχρόνιες μελέτες για να αποδείξουν πόσο επηρεάζουν τα επιβαλλόμενα μέτρα λιτότητας τα δημογραφικά δεδομένα, ωστόσο όλες οι ενδείξεις προκαλούν άμεση συσχέτιση.
Στη μελέτη του Αγγ. Χατζάκη, καθηγητή Επιδημιολογίας στην Αθήνα, διαπιστώνεται εκτίναξη των κρουσμάτων AIDS μεταξύ των χρηστών ουσιών ενδοφλεβίως, στη σύγκριση προ και μετά κρίσης.
Σήμερα το TFR (Total Fertility Rate, Συνολικό Ποσοστό Γονιμότητας) στην Ελλάδα βρίσκεται στο 1,33, αλλά για τους Έλληνες της απογραφής του 2001, υπολογίζεται πως είναι στο 1, ίσως και πιο κάτω! Γνωρίζοντας την σύνθεση του πληθυσμού ανά πενταετείς ηλικιακές ομάδες, ξέρουμε το μέσο όρο της ηλικίας τεκνοποίησης που είναι τα 29 έτη, το προσδόκιμο επιβίωσης, το δείκτη γεννητικότητας.
Τι συμβαίνει στους πληθυσμούς με TFR κοντά στο 1; Η Κατίνκα Μπάρις του «Κέντρου για την Ευρωπαϊκή Μεταρρύθμιση» (CER) γράφει πως με δείκτη γεννητικότητας «κοντύτερα στο 1… κάθε γενιά θα φθάνει το 60% της προηγούμενης» ενώ σε άρθρο του ο Ράσελ Σόρτο των Νιου Γιορκ Τάιμς γράφει πως «για τους δημογράφους ο αριθμός αυτός(TRF κάτω του 1,3) έχει πολύ συγκεκριμένες επιπτώσεις: "Σημαίνει πως ο πληθυσμός μιας χώρας θα μειωθεί κατά 50% μέσα σε 45 χρόνια προκαλώντας ανεπανόρθωτη μείωση του πληθυσμού".
Μείωση κατά 50% τα επόμενα 45 χρόνια. Εάν επαληθευτούν αυτές οι προβλέψεις το 2060 οι Έλληνες κάτοικοι αυτής της χώρας θα αριθμούν κάτι λιγότερο από 5,000,000.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου