παραγωγοί του πλούτου θα είναι οι πολιτικά και κοινωνικά κυρίαρχοι του και θα τον χρησιμοποιούν για να καλύπτουν τις ολοένα και αυξανόμενες ανάγκες τους. Μια κοινωνία δηλαδή που δεν θα έχει ανάγκη από φιλάνθρωπους, μια κοινωνία της πραγματικής αλληλεγγύης, μια κοινωνία σοσιαλιστική!
Στο σημείωμα μας αυτό παρουσιάζουμε δύο ντοκουμέντα από το παρελθόν που καταπιάνονται και θεωρητικά-πρακτικά με το ζήτημα αυτό
Ένα επίκαιρο άρθρο
Διαβάζουμε στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ τα Χριστούγεννα του 1935 ένα άρθρο που μπορεί να αποτυπώνει το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα της εποχής, όμως έχει μηνύματα επίκαιρα και για το σήμερα για το ζήτημα που εξετάζουμε.
Το άρθρο έχει ως τίτλο:
«Η αστική φιλανθρωπία μέθοδος ταπείνωσης και διαφθοράς» και αναφέρει τα εξής (διατηρούμε την ορθογραφία, ενώ οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας):
Η γενική Συνομοσπονδία των Εργατών κάλεσε προ ημερών συνδιάσκεψη φια το ζήτημα της ανεργίας, σαν ένα βασικό ζήτημα. Και κάλεσε τους ανθρώπους που καθοδηγούν την κεφαλαιοκρατία, τους πολιτικούς εκπροσώπους της για να ζητήσει απ΄αυτούς και απ την τάξη τους ελεημοσύνη για το προλεταριάτο. Και ήταν επομένως οι εκπρόσωποι των εκμεταλλευτών γενναιόδωροι και ελεήμονες καταδέχτηκαν να αποφασίσουν να μαζέψουν εράνους για να θρέψουν τους άνεργους προλετάριους. Ο φοροκλέπτης Βουρλούμης προσέφερε επιδεικτικά 5 χιλιάρικα για να τον μιμηθεί ο αντιδραστικός δολοφόνος των εργατών Τσαλδάρης που πρόσφερε και αυτός άλλα 5 χιλιάρικα! Το άθλιο και αισχρό αυτό παιχνίδι συνεχίστηκε. Οι Καλομοίρηδες η σπείρα αυτή των προαγωγών της προλεταριακής συνείδησης να κάνει έκθεση της πλουτοκρατικής γενναιοδωρίας με το αζημίωτο εννοείται. Ότι χειρότερο και ελεεινότερο φαινομενικά δεν παρουσιάστηκε ως τα σήμερα στις γραμμές του ελληνικού προλεταριάτου, απ αυτές τις εκδηλώσεις της ζητιανιάς των λεγόμενων ηγετών της Γ.Σ..Ε.Ε και της ελεημοσύνης των εχτρών του. Μια απ΄τις δυνατές πλευρές της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας ήταν ο αγώνας για την ιδεολογική για την ηθική εξύψωση του προλεταριάτου. Το προλεταριάτο σαν τάξη είναι φορέας μια ανώτερης κοινωνίας .Ο κοινωνικός του ρόλος είναι κοσμοϊστορικός , απέραντος. Ο ρόλος της μπουρζουαζίας είναι περιορισμένος ασήμαντος, φτάνει μονό στο να αναπτύξει ως ένα βαθμό τις παραγωγικές δυνάμεις και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό. Η αποστολή του προλεταριάτου είναι τρανή και ασύγκριτη. Αποβλέπει στον βγάνει την ανθρωπότητα από το στάδιο της προϊστορίας της όπου οι άνθρωποι σαν λύκοι αιμόδιψοι εκμεταλλεύονται τους άλλους και να αδερφώσει την ανθρωπότητα σε μια πλούσια, ευτυχισμένη, ελεύθερη, συνειδητή, χαρούμενη ζωή. Για να εκπληρώσει αυτό του το ρολό το προλεταριάτο πρέπει να συνειδητοποιήσει τη μεγάλη του αποστολή, να αναπτυχτεί σαν τάξη ολόπλευρα. Ο προλετάριος πρέπει να αναπτύξει την ταξική και ατομική του αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια. Να νοιώσει πως είναι δημιουργός και ζωοδότης της κοινωνίας. Να καταλάβει τα δικαιώματά του , τα καθήκοντα όποτε και θα δοκιμάσει βαθύτατη περιφρόνηση στους εκμεταλλευτές του Βουρλούμηδες στον παρασιτισμό και στην υποκρισία τους και θα καταστεί τολμηρό και αποφασιστικό στον πολιτικό στίβο για να τους εξαφανίσει απ΄ την ιστορική σκηνή. Το προλεταριάτο δημιουργεί κοινωνικό πλούτο. Η ζωντανή φλόγα της δικής του δουλειάς αγκαλιάζει και ζωοποιεί το σίδερο, το ξύλο, την πετρά, ανασταίνει και άψυχες δυνάμεις της φύσης. Το προλεταριάτο θρέφει την μπουρζουαζία δε θρέφεται απ΄αυτή.
Η πλουτοκρατία σαν τάξη είναι μόνο άχρηστη μα και βλαβερή. Η τάξη των Βουρλούμηδων και των Τσαλδάρηδων είναι κοινωνικό παράσιτο που ζει και θρέφεται βυζαίνοντας σα βόμπιρας το ηράκλειο κορμί του προλεταριάτου. Για να μη νοιώσει το προλεταριάτο αυτή τη μεγάλη αλήθεια, η μπουρζουαζία προσπαθεί να το κρατεί όχι μόνο σκλαβωμένο ολικά και τυφλωμένο πνευματικά μα και δουλωμένο , ταπεινωμένο ψυχικά. Μια τέτοια μέθοδο ηθικής ταπείνωσης, ψυχικής διαφθοράς συναισθηματικού εκφυλισμού είναι η μπουρζουαζία και φιλανθρωπία η σιχαμερή αυτή ελεημοσύνη που συνδέεται με απεριόριστη υποκρισία, ψευτιά και αγυρτεία.
Ο μπουρζουάς ληστεύοντας άτομα και λαούς ολόκληρους, οι Βουρλούμηδες εκφυλίζοντας και ξεκληρίζοντας με την ανείπωτη εκμετάλλευση πλήθος εργαζομένους, πωρωμένοι και ανάλγητοι βρικόλακες παρασταίνουν τον ευεργέτη, το φιλάνθρωπο. Λύκοι στη σκέψη, στη κάρδια και στα στομάχια παρασταίνουν τον πονόψυχο, που ενδιαφέρεται τάχα για τις συμφορές που οι ίδιοι δημιουργούν και το γενναιόψυχο που διαθέτει απ΄τον πλούτο του, τον πλούτο τον κλεμμένο και ζυμωμένο με το αίμα και τις σάρκες των εργαζομένων. Το βαθύτερο νόημα αυτής της σιχαμερής μπουρζουαζικής φιλανθρωπίας είναι διπλός: Γυρεύει να εξιδανικέψει, να περιβάλλει με το στεφάνι του ανθρωπιστή ,του φιλάνθρωπου του ευεργέτη τους λύκους- Βουρλούμηδες της πλουτοκρατικής εκμετάλλευσης. Κι ακόμα γυρεύει να ταπεινώσει ψυχικά το προλεταριάτο, να το εξευτελίσει να το ρίξει στο βούρκο του ψυχικού ξεπεσμού και της αδυναμίας, να του δημιουργήσεις συνείδηση δουλική, παρασιτική για να το κρατήσει σε πολιτική και οικονομική καταπίεση και εκμετάλλευση.
Το προλεταριάτο με πολύχρονους αγώνες μπόρεσε να ξεπεράσει το στάδιο της δουλοφροσύνης, να απαλλαχτεί από την ύπουλη και επίβουλη πλουτοκρατική κηδεμονία της ελεημοσύνης και να επιβάλλει τη συντήρηση των ανέργων. Έστω και φτωχή σα διεκδίκησή του, σαν αίτημά του, σα δικαίωμά του. Και στη χώρα μας οι εργάτες εμπνεόμενοι από τη ζωογόνα πνοή της όλης δράσης του ΚΚΕ και των άλλων επαναστατικών οργανώσεων απόσπασαν ταμεία και επέβαλαν την ψήφιση του νόμου για τις κοινωνικές ασφαλίσεις.
Μα οι άνθρωποι της Γ.Σ τραβάν τους εργάτες στο δρόμο της ζητιανιάς ,της ελεημοσύνης. Στη σημερινό περίοδο και η απλή απειλή της εργατικής τάξης για ταξικό αγώνα θα ήταν ικανή να αναγκάσει τους εκμεταλλευτές της να βάνουν σε εφαρμογή πραγματικές κοινωνικές ασφαλίσεις.
Το κρατικό τους ταμείο θα μπορούσε θαυμάσια να ενισχύσει τους ανέργους τη στιγμή που διαθέτει δεκάδες εκατομμύρια για γιορτές και φιέστες, για εκλογικά όργια, για μπράβους, για καταχραστές, για Μποδοσάκηδες και αφήνει αφορολόγητους τους Βουρλούμηδες και Λοβέρδους.
Όσο αφορά τη Γε.Συνομοσπονδία αυτή δεν θέλει αγώνες. Δε θέλει εργατική τάξη ενωμένη και δυνατή. Η ενωμένη εργατική τάξη θα αποσπούσε με τη δύναμή της κοινωνικές ασφαλίσεις και περίθαλψη ανέργων απ’ το κράτος θα συνειδητοποιούσε τη δύναμή της και τα δικαιώματά της, θα ανυψώνονταν το ιδεολογικό, το ταξικό της επίπεδο.. Θα γίνονταν απειλητική στα συμφέροντα των εκμεταλλευτών. Γι’αυτό οι Καλομοίριδες προτιμάν με το αζημίωτο,το δρόμο της ζητιανιάς και της ελεημοσύνης. Αυτοί που κάνουν πως θέλουν την εργατική τάξη μακρυά από την πολιτική δίνουν κάθε δυνατότητα στους πολιτικούς εκπροσώπους της αστικής τάξης να φιγουράρουν σαν κηδεμόνες των εργατών, σα μεγαλύτεροι προστάτες της που θυσιάζουν από χιλιάρικα για να συντηρήσουν τους προλετάριους. Και χρειάστηκε ένας αστός δημοκράτης ο Σβώλος για να φωνάξει κατάμουτρα στη ΓΣΕΕ πως «οι εργάτες δεν πρέπει να επαιτούν αλλά να αξιούν τη συνδρομή της πολιτείας επί ζητημάτων ως η ανεργία». Οι Καλομοίριδες φυσικά δεν αισθάνονται κανένα μπάτσο. Μα οι άλλοι σύνεδροι, τα ρεφορμιστικά στελέχη, οι εργάτες ρεφορμιστές, οι ίδιοι οι άνεργοι δε νομίζουν ότι είνε καιρός πια να εκδηλώσουν την αγανάχτησή τους ενάντια σ’αυτή την πολιτική υποδούλωσης στη πλουτοκρατία, να ενωθούν μετά επαναστατικά συνδικάτα και να δώσουν στην εργατική τάξη τη δύναμη που περικλείνει στους κόλπους της : Μόνο ενωμένη και δυνατή εργατική τάξη μπορεί να εξασφαλίσει τα δικαιώματα της, να αξιώσει και να επιβάλλει περίθαλψη των ανέργων. Ο δρόμος των εράνων, της ελεημοσύνης, είνε δρόμος ξεπεσμού, υποδούλωσης, μεγαλύτερης φτώχειας και εξαθλίωσης.
***
Και με τα λόγια του Δ. Γληνού
Σε άρθρο του για το ζήτημα αυτό (Δεκέμβρης 1932- «Αλληλεγγύη και φιλανθρωπία») σημείωνε:
«…Δεν πρέπει να περιμένουν τη σωτηρία τους από την άλλη πλευρά. Και του πιο αδύνατου η δύναμη διπλασιάζεται, όταν ενώσει τη λιγοστή του μπόρεση με την προσπάθεια των συντρόφων του. Όταν ο εργάτης , ο αγρότης, ο φτωχός εργαζόμενος λαός νιώσει μιαν ολοκληρωτική αλληλεγγύη να τον ενώνει με όλους τους συντρόφους του στη δυστυχία και μέσα στα σύνορα της χώρας κι όξω απ’ αυτή σ’ όλες τις χώρες της γης, και όταν κινηθεί ομόψυχα και ολόψυχα να βοηθήσει τον εαυτό του και τους άλλους, τότε θα βρει το δρόμο της ανακούφισης και της σωτηρίας. Αλληλεγγύη των δυστυχισμένων! Να το σύνθημα μιας καινούργιας δράσης, που μπορεί να φέρει τα πιο χειροπιαστά αποτελέσματα. Αλληλεγγύη οργανωμένη, ενεργητική ζωντανή, θετική και έμπρακτη, είναι ο πρώτος όρος της σωτηρίας… Αλληλεγγύη και ενότητα. Και μαζί με τον εργαζόμενο φτωχό λαό πρέπει να βαδίσουν όσοι νιώθουν τον εαυτό τους αλληλέγγυο με κείνους, που αγωνίζονται για την απολύτρωση, όσοι νιώθουν και όσοι πονούν. Ελάτε να βοηθήσουμε τα παιδιά! Ελάτε να οργανώσουμε την αλληλεγγύη σε τούτο τον τομέα. Να βοηθήσουμε το ξύπνημα και τη συνειδητοποίηση της αλληλεγγύης, να βοηθήσουμε να φανερωθεί έμπρακτα στο πρόβλημα του φτωχού παιδιού. Η αλληλεγγύη των εργαζομένων κάνει θάματα. Μα και το πιο μικρό βήμα που μπορεί να γίνει απάνω σε τούτο το σωστό δρόμο, θα έχει τεράστια σημασία. Γιατί θα ξυπνήσει τη συνείδηση του σκοτεινού δρόμου σε χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπους. Όσοι μπορούν, όσοι θέλουν, όσοι νιώθουν, ας κινηθούν. Τώρα είναι η στιγμή. Κάθε μέρα που περνάει θέτει τα προβλήματα οξύτερα και επιτακτικότερα. Ο αγώνας για τα δικαιώματα του παιδιού του εργαζόμενου λαού είναι ένας ευγενικός αγώνας….»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου