Ο ΣΥΡΙΖΑ νίκησε στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 με σύνθημα την ελπίδα αλλά, στην πραγματικότητα, τον έφερε στην κυβέρνηση η απελπισία.
Οι Έλληνες έκαναν τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση πέντε χρόνια μετά την χρεοκοπία και το πρώτο Μνημόνιο.
Απογοητευμένοι από την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ -δυο κόμματα που οι Έλληνες για δεκαετίες ψήφιζαν σε ποσοστό πάνω από το 80%-, οι Έλληνες αναγκάστηκαν να στραφούν στον ΣΥΡΙΖΑ.
Άργησαν.
Τον Ιανουάριο του 2015, το παιχνίδι είχε χαθεί για την Ελλάδα και ο Αλέξης Τσίπρας είχε προλάβει να κάνει τις συμφωνίες του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να είχε γίνει κυβέρνηση στις εκλογές του 2012, όταν το παιχνίδι παιζόταν ακόμα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ακόμα στημένος και οι Έλληνες ήταν ακόμα στους δρόμους...
Πολύ κακή εκτίμηση της κατάστασης από τους ψηφοφόρους που -αποβλακωμένοι από τα χρόνια που προηγήθηκαν- δεν είχαν αντιληφθεί πως δεν είναι μια κρίση μερικών ετών αλλά πως χάνουν τη χώρα τους και τις ζωές τους.
Η ανάθεση στον ΣΥΡΙΖΑ να διαχειριστεί την καταστροφή δεν είχε και πολλές πιθανότητες επιτυχίας.
Γενικά, η ανάθεση δεν έχει ποτέ επιτυχία.
Οι πολίτες πρέπει να είναι πάντα παρόντες, να στηρίζουν αλλά, κυρίως, να ελέγχουν.
Η καταστροφή της χώρας δεν θα μπορούσε να είναι ποτέ υπόθεση ενός ή δυο κομμάτων.
Αλλά, από την στιγμή που τα δυο κόμματα -Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ- που οδήγησαν την χώρα στην χρεοκοπία, δεν πλήρωσαν για αυτό και οι ηγέτες τους δεν οδηγήθηκαν στην Δικαιοσύνη, ενώ και εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες συνέχισαν να τα στηρίζουν, η σωτηρία της χώρας δεν έγινε ποτέ εθνική υπόθεση.
Το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015 ήταν μια στιγμή που οι Έλληνες έδειξαν αποφασισμένοι αλλά, όταν, αμέσως μετά, ο Αλέξης Τσίπρας ακύρωσε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, οι Έλληνες το αποδέχτηκαν σιωπηλά και δυο μήνες αργότερα τον έκαναν πάλι πρωθυπουργό.
Εκεί τελείωσαν όλα και για την χώρα και για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η μη αντίδραση των Ελλήνων στην αλλοίωση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος δικαιώνει τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος θα μπορεί να υποστηρίζει πως δεν πας σε σύγκρουση με την Ευρωπαϊκή Ένωση έχοντας πίσω σου ένα λαό που προτιμάει τα μπάνια από την Δημοκρατία.
Από την άλλη, το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν παραιτήθηκε μετά το δημοψήφισμα -αλλά πέρασε το Μνημόνιο που θα έσκιζε-, αποδεικνύει πως είναι ένας πολιτικός απατεώνας που νοιάζεται μόνο για την καρέκλα.
Όσοι ένιωσαν έκπληξη για την στάση των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που προτίμησαν τις καρέκλες τους από τις ιδέες τους -όχι όλοι, πολλοί παραιτήθηκαν-, θα αντιλήφθηκαν πως το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς ήταν ένα μεγάλο ψέμα· η διαρκής επίκληση των αγώνων κομμουνιστών, αριστερών και δημοκρατών του παρελθόντος -που έδωσαν και τη ζωή τους χωρίς να ζητούν κάποιο αντάλλαγμα- είναι ανήθικη και χυδαία.
Τα λόγια είναι πολύ εύκολα αλλά οι πράξεις είναι αυτές που δείχνουν ποιος πραγματικά είσαι.
Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε την εθνική συμφιλίωση, αφού κατάφερε να αποδείξει πως όλοι οι Έλληνες -ανεξάρτητα από τον πολιτικό χώρο στον οποίο ανήκουν- είναι σκατάδες.
Η παρουσία των Ανεξάρτητων Ελλήνων στην κυβέρνηση -δηλαδή του Πάνου Καμμένου, αφού αυτό το κόμμα δεν υπάρχει- ήταν κατανοητή όσο ο ΣΥΡΙΖΑ υποστήριζε πως έδινε μάχη για την κατάργηση του Μημονίου, αλλά είναι εντελώς ακατανόητη από την στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες ψήφισαν το Μνημόνιο.
Βέβαια, οι καρέκλες ενώνουν. Τους πάντες.
Κοιτώντας ψύχραιμα την κατάσταση -εφτά χρόνια μετά την χρεοκοπία της χώρας-, καταλήγω στο συμπέρασμα πως το παιχνίδι ήταν χαμένο από την αρχή.
Το παιχνίδι για την Ελλάδα δεν το έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Όσοι αναζητούν νέους σωτήρες και νέες αναθέσεις, αποδεικνύουν πως δεν έχουν καταλάβει Χριστό.
Το παιχνίδι για την χώρα χάθηκε επειδή οι Έλληνες δεν αντέδρασαν ενωμένοι και αποφασισμένοι στην χρεοκοπία της χώρας, δεν διεκδίκησαν τη χώρα τους, και προτίμησαν να επιμένουν να στηρίζουν αυτούς που χρεοκόπησαν τη χώρα, αντί να τους στείλουν στην Δικαιοσύνη.
Βέβαια, αν οι Έλληνες είχαν την δυνατότητα να βλέπουν και λίγο πέρα από τη μύτη τους, η χώρα δεν θα είχε χρεοκοπήσει.
πιτσιρίκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου