Στην Ευρώπη, στην ΕΕ, στις χώρες που κρίνουν την πορεία των πραγμάτων, Γερμανία, Γαλλία και εν μέρει Ιταλία, η δυσφορία είναι υπαρκτή, αλλά ανεπαρκής. Στην Ιταλία ο Ρέντσι (Τσίπρας αλά Ιταλικά) έφυγε αλλά έμεινε το αντίγραφό του. Ο μόνος πραγματικά ενοχλητικός, ο Μπερλουσκόνι, με το φλερτ στον Πούτιν και άλλα αιρετικά, αποδείχθηκε πρώιμος, τον απομόνωσαν, γέρασε κιόλας, η δυναμική του εξαντλήθηκε, οι άλλοι παρ’ τον ένα και χτύπα τον άλλο και πάνω από όλα τους πρώην του ΚΚΙ, χειρότεροι κι από το ΣΥΡΙΖΑ, αν είναι δυνατόν.
Στη Γερμανία τα ΜΜΕ προσπαθούν να πείσουν το εκλογικό σώμα και τους άλλους Ευρωπαίους ότι κάτι θα αλλάξει αν βγει ο Σουλτς και όχι η Μέρκελ, με τον Σόϊμπλε να παρατηρεί καυστικά ότι ο Σουλτς, που παριστάνει τον αντισυστημικό, μετείχε σε όλους τους θεσμούς σε κορυφαίες θέσεις. Αν οι δημοσκοπήσεις βγουν αληθινές, οι υπόλοιπες δεξιές και αριστερές αντιπολιτεύσεις βρίσκονται μεταξύ του ευχάριστα ασήμαντου και δυσάρεστα αξιοπρόσεκτου.
Στη Γαλλία αφού, ως φαίνεται, η επιχείρηση εξόντωσης του Φιγιόν, προβαλλόμενου ως «νεοφιλελεύθερου Γκωλικού» (!), πάει μια χαρά, στοχεύουν στη «δημοκρατική συσπείρωση» ώστε να εξουδετερωθεί η Λεπέν και να θριαμβεύσουν οι διεφθαρμένοι νεοφιλελεύθεροι, να σωθεί η Ρεπουμπλίκ. Να αλλάξουν όλα για να μείνουν τα χειρότερα. Σύσσωμα τα παντός είδους ΜΜΕ εκθειάζουν τον αποτυχημένο τέως υπουργό Οικονομικών Εμμανουέλ Μακρόν, πρώην κορυφαίο στέλεχος της Τράπεζας των Ρότσιλντ, «ανεξάρτητο» υποψήφιο εξαρτώμενο από προφανείς προστάτες και τα καθοδηγούμενα ΜΜΕ.
Στην Ισπανία, στους Ποδέμος, ο κεντροδεξιός Ινίχο Ερεχόν έχασε στις εσωκομματικές εκλογές από τον κεντροαριστερό (;) Ιγγλέσιας, καραμπινάτο καιροσκόπο, λένε οι κακές αλλά και οι καλές γλώσσες.
Το «μυστικό» αυτά τα χρόνια της κρίσης είναι ότι κανείς, εδώ ή στην ΕΕ και στις ΗΠΑ, δεν αναγνωρίζεται ως ηγέτης. Τα κόμματα ανεβαίνουν, κερδίζουν και εκλογές, όχι επειδή αναγνωρίζεται ο ηγετικός τους ρόλος αλλά επειδή ευνοήθηκαν από κάποια συγκυρία, επειδή ξεγέλασαν στιγμιαία, επειδή προκάλεσαν, φευγαλέα, καλή εντύπωση, επειδή κανείς δεν άντεχε πλέον αυτόν που ήταν στην κυβέρνηση. Οι άνθρωποι, φιλύποπτοι, είναι ψηφοφόροι, αλλά όχι τυφλοί ακόλουθοι. Η Αριστερά φωνάζει «λύκος» (φασισμός) επειδή είναι παντελώς ανίκανη να κάνει τον τσοπάνη και το κοπάδι φεύγει μακριά της. Η νερόβραστη Αριστερά δεν έχει νοστιμιά.
Στην πρόσφατη ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αισθητή μια ουσιαστική μεταβολή κλίματος. Δεν υπήρχε ούτε δυσθυμία ούτε μοιρολατρία για όσα έγιναν και όσα θα γίνουν, τις μελλοντικές ψηφοφορίες και αποφάσεις. Υπήρχε η σιωπηρή επίγνωση ότι όσα ψήφισαν και έκαναν δεν επιδέχονται διόρθωση, μετάνοια, επιστροφή στον «ίσιο» δρόμο. Έχουν μπει στο στενό χωρίς επιστροφή, το έχουν καταλάβει και μοιρολατρικά αποδεχθεί. Εξαντλήθηκαν οι αυταπάτες. Σ’ αυτό το κλίμα ξεχώρισε η ομιλία του κ. Φίλη, πραγματικό Πολιτικό Μανιφέστο της εθνομηδενιστικής ομάδας. Αν στις οψέποτε εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ υποστεί την αναμενόμενη καθίζηση τότε δεν θα είναι έκπληξη αν ο Φίλης, ο ίδιος ή με παρένθετο πρόσωπο, θελήσει να διεκδικήσει την ηγεσία του κόμματος. Με ένα ρητό ή άρρητο επιχείρημα: Ο Τσίπρας αποδείχθηκε καλός αλλά τελικά λίγος και άτολμος, γι’ αυτό και φτάσαμε ως εδώ. Ο Τσίπρας, θα λέει ρητά και φωναχτά ο Φίλης ως διεκδικητής/διαμορφωτής ενός άλλου ΣΥΡΙΖΑ, ήταν «κεντρώος», ένας ισορροπιστής εκεί που χρειαζόμασταν ένα Μεγαλέξαντρο να σπαθίσει το γόρδιο δεσμό. Έτσι ώστε να αναγνωρίσει και να αγκαλιάσει επιτέλους ο ΣΥΡΙΖΑ τον γνήσιο πρόγονό του, τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ (της Αριστεράς και της Προόδου) στην κορυφαία του στιγμή, στο ιστορικό Συνέδριο όπου όρθιοι, έμπλεοι συγκίνησης οι Σύνεδροι υποδέχτηκαν με μανιώδη χειροκροτήματα τον πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, ως τον γνήσιο ηγέτη τους, προσκεκλημένο τότε.
Εννοείται ότι μια οδυνηρή ήττα (όπως λέμε «οδυνηρός συμβιβασμός») συνεπάγεται όχι μόνο αλλαγή αρχηγού αλλά και αλλαγή προστάτη, (καθαρές θέσεις) αν μάλιστα η ΕΕ κλονιστεί θανάσιμα, η Γερμανία υποκύψει και οι ΗΠΑ ανακτήσουν πλήρως την κυρίαρχη θέση τους. Το Βερολίνο έχει μπει στο μάτι του Τραμπ για το καλό των ΗΠΑ (η Αμερική πρώτα) και δεν είναι διόλου τυχαίο ότι και μέσα στην ίδια τη Γερμανία (δεν έχουμε μόνο εμείς γλύφτες) ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια οι υμνωδοί του Σουλτς. Ο Τραμπ δεν είναι ευχάριστος τύπος, δεν ταιριάζει και στην κουλτούρα κυρίων και κυριών όπως ο κ. Φίλης και οι συν αυτώ. Αλλά, υπάρχει πάντα ένα «αλλά», αν, λοιπόν, υπόσχεται απελευθέρωση από τον γερμανικό ζυγό ας πάει και το παλιάμπελο. Η επιλογή θα είναι εύκολη. Ξέροντας ότι περί ιδεολογίας, όπως και περί ορέξεως, ουδείς λόγος.
ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ ΕΠΑΜ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου