Λίγο μετά την εισβολή στο Ιράκ το 2003, πήρα συνέντευξη από τον Ray McGovern, μέλος μιας μικρής επίλεκτης ομάδας πρακτόρων της CIA, που καθημερινά ενημέρωναν τον πρόεδρο των ΗΠΑ. Την παραμονή της εισβολής, αυτός μαζί με 45 άλλους ειδικούς αναλυτές και κατασκόπους, έγραψαν στον πρόεδρο Bush, ότι η προετοιμασία για τον πόλεμο δεν βασίζεται σε πληροφορίες, αλλά σε ψέματα.
«Το 95% ήταν παραμύθια» μου είπε.
«Και πως τα πέρασαν;» τον ρώτησα.
«Ο τύπος και τα ΜΜΕ επέτρεψαν στους τρελούς να κάνουν το δικό τους…».
«Ποιοι είναι οι τρελοί;»,
«Αυτοί οι άνθρωποι της κυβέρνησης, που τα πιστεύω τους είναι σαν αυτά του Mein Kampf… αυτούς τους χαρακτηρίζουμε, σε διάφορους κύκλους, ως τρελούς».
Του ανέφερα ότι ο συγγραφέας Norman Mailer έχει γράψει ότι η Αμερική εισέρχεται σε μια προ-φασιστική περίοδο. Ποια είναι η γνώμη του επ αυτού;
«Πιστεύω πως έχει δίκιο, αφού πολλοί θεωρούν πως είμαστε ήδη από καιρό σε φασιστική κατάσταση».
Πρόσφατα, ο McGovern μου έστειλε email για να εκφράσει την αηδία του στο τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση Ομπάμα αντιμετώπισε τον Julian Assange και τον πληροφοριοδότη του Bradley Manning. «Τότε που επιτεθήκαμε στο Ιράκ, είχα πει ότι μάλλον ξεκινάμε περίοδο φασισμού. Ειλικρινά δεν περίμενα ότι θα έρθει τόσο γρήγορα…».Ο φασισμός είναι μια σκληρή λέξη. Συνδυάζεται με μια ναζιστική εικονογραφία, και χρησιμοποιείται εκτενώς για να περιγράψει τους εχθρούς της επίσημης Αμερικής, και για να προωθήσει τις τυχοδιωκτικές περιπέτειες της Δύσης, καλύπτοντας τις με το ηθικό λεξιλόγιο που γράφτηκε στον αγώνα εναντίον του Χίτλερ. Όμως ο φασισμός και ο ιμπεριαλισμός είναι δίδυμοι. Οι Δυτικές δυνάμεις που κέρδισαν τον Β`ΠΠ, καθιστώντας αξιοσέβαστο τον «Δυτικό πολιτισμό», υποστήριξαν αυτά που υποστήριζε και ο Χίτλερ, χρησιμοποιώντας παρόμοιες μεθόδους. Έκτοτε, στη κοινή γνώμη, ο όρος ιμπεριαλισμός δεν χαρακτηρίζει πλέον την Αμερική, μια χώρα που χτίστηκε πάνω στη γενοκτονία των ιθαγενών της, ενώ ο πόλεμος που κήρυξε εναντίον της παγκόσμιας δικαιοσύνης και της δημοκρατίας, αποκαλείται απλά ως «αμερικανική εξωτερική πολιτική».
Από το 1945, οι ΗΠΑ έχουν ανατρέψει ή υπονομεύσει περισσότερες από 50 ξένες κυβερνήσεις, χρησιμοποιώντας ως όργανα και μαριονέτες, δολοφόνους όπως ο Suharto, ο Mobutu, και ο Pinochet. Στη Μέση Ανατολή έχουν στηρίξει και κρατήσει στην εξουσία κάθε δικτατορία, και κάθε μαϊμού μοναρχία. Από την άλλη, τόσο η CIA όσο και η βρετανική MI6 έχουν χρηματοδοτήσει τον ισλαμικό εξτρεμισμό. Ο απώτερος σκοπός τους ήταν να καταπνιγεί ή να αποτραπεί ο εθνικισμός και η δημοκρατία. Όλοι όσοι άμαχοι σκοτώθηκαν αυτές τις ημέρες στη Λιβύη και στο Μπαχρέιν, έρχονται να προστεθούν σε αυτούς που γεύτηκαν τους βομβαρδισμούς της Γάζας από τα τελευταίου τύπου F-16.
Οι εξεγέρσεις της Μέσης Ανατολής δεν είναι εναντίον κάποιων μεμονωμένων δικτατόρων, αλλά εναντίον μιας παγκόσμιας οικονομικής τυραννίας, σχεδιασμένης από το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών, και εφαρμοσμένης από την αμερικανική Υπηρεσία Παγκόσμιας Ανάπτυξης, το ΔΝΤ, και τη Παγκόσμια Τράπεζα. Όλοι οι παραπάνω οργανισμοί έχουν διασφαλίσει πως μια πάμπλουτη χώρα σαν την Αίγυπτο θα κυλιστεί στην εξαθλίωση, με το 40% του πληθυσμού της να ζει με λιγότερα από $2 την ημέρα. Ο θρίαμβος του λαού της Αιγύπτου είναι το πρώτο χτύπημα εναντίον αυτού που ο Μπενίτο Μουσολίνι αποκαλούσε «κορπορατισμό», μια λέξη συνώνυμη του φασισμού.
Πως όμως κατάντησε η Δύση να είναι λίκνο τόσου εξτρεμισμού; Όπως είχε διαπιστώσει πριν από χρόνια ο Noam Chomsky, «Είναι απαραίτητο να καταστραφεί η ελπίδα, ο ιδεαλισμός, η αλληλεγγύη, και η περίθαλψη των φτωχών και των καταπιεσμένων. Όλα αυτά τα επικίνδυνα συναισθήματα πρέπει να αντικατασταθούν από τον εγωκεντρισμό, και έναν κυνισμό που θέλει να πιστεύει ότι το υπάρχον σύστημα της ανισότητας είναι ότι καλύτερο. Μάλιστα, υπάρχει μια ολόκληρη διεθνής εκστρατεία προπαγάνδας, που προσπαθεί να πείσει τους λαούς ότι αυτό δεν είναι απλά κάτι που θα πρέπει να νιώθουν, αλλά κάτι που ήδη νιώθουν…».
Όπως η ευρωπαϊκή επανάσταση του 1848, και η εξέγερση εναντίον του Σταλινισμού το 1989, έτσι και οι αραβικές εξεγέρσεις σήμερα, έχουν απορρίψει τον φόβο. Αυτό που ξεκίνησε είναι μια επανάσταση των καταπιεσμένων ιδεών, της ελπίδας, και της αλληλεγγύης.
Στην Αμερική, όπου το 45% των νεαρών σε ηλικία μαύρων δεν έχουν εργασία, ενώ ο μέσος ετήσιος μισθός των κορυφαίων μάνατζερς των hedge-funds αγγίζει το $1 δισ., οι διαδηλώσεις εναντίον των περικοπών δαπανών και της ανεργίας έφτασαν σε πολιτείες όπως το Wisconsin. Στη Βρετανία, το πιο σύγχρονο και ταχέως αναπτυσσόμενο λαϊκό κίνημα UK Uncut, άρχισε ήδη την άμεση δράση εναντίον των φοροφυγάδων και των τραπεζών.
Κάτι έχει αλλάξει, κάτι το οποίο δεν μπορεί να αναστραφεί.
Ο εχθρός έχει τώρα ονοματεπώνυμο.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου