Μήπως ήρθε ο καιρός να μάθουμε κάτι από τα λάθη μας;

“Μικρή έβλεπα ένα σήριαλ κουγκ φου στην τηλεόραση και αυτό που μου έμεινε είναι : αν επιλέγεις σαν στάση ζωής το θετικό και θέλεις να πολλαπλασιάζεται κάνε το μικρό σου βήμα και ότι ήθελε προκύψει. Νεώτερη με κούραζε πολύ η γνώση ότι κάνοντας αυτό που θεωρούσα σωστό δεν είχα άμεση λαμπρή κοινωνική αναγνώριση και πρακτικές χειροπιαστές ζεστές επιτυχίες.
Στην αρχή της ώριμης ηλικίας αποφάσισα να γαληνέψω τη ζωή μου. Ο προηγούμενος προβληματισμός με κούραζε. Αφού έτσι κι αλλιώς κατέληγα να κάνω αυτό που θεωρούσα σωστό αν και όχι προσοδοφόρο. Συνηθίζω να λέω ότι δεν μπορείς να πατάς ένα κουμπί και ...
 να λες τώρα θα φερθώ έτσι γιαυτό το θέμα και για το άλλο θέμα με άλλο ηθικό κώδικα.
Έχοντας το προνόμιο της ηλικίας, μπορώ να διαπιστώσω ότι το να κερδίσεις μιά γαλήνια ζωή, με αξιοπρέπεια και σεβασμό από αυτούς που σε ενδιαφέρει, αξίζει τον κόπο, έστω και αν έχεις ζήσει χωρίς στρας και μεγαλοπρέπεια.
Όλο αυτό που περνάμε σαν κοινωνία με προβληματίζει βαθιά. Ξέρω ότι είμαι ένας κόκκος άμμου στην κοινωνία. Ξέρω όμως ότι δεν θέλω να είμαι ένα μεταδοτικό μικρόβιο. Ξέρω ότι μπορώ να είμαι ένα μεταδοτικό μόριο θετικής ζύμωσης. Δεν φορτώνομαι με πολλά. Τόσο όσο. Προσπαθώ όσο μπορώ και το αποτέλεσμα είναι τόσο όσο και όπου μπορεί να ευδοκιμήσει.
Το πρωί ξύπνησα με την εικόνα των παραδοσιακών χορών. Μαζεύονταν όλο το χωριό στην πλατεία και πιάνονταν από το χέρι, χωρίς να έχουν βάλει ταμπέλα μετάδοσης θετικής ενέργειας, συμμετοχής, συμπόρευσης. Ήξεραν ότι είναι μία μικρή κοινωνία που είχε ανάγκη να μοιραστεί τη χαρά με φίλους για να γίνει όπως έλεγαν διπλή χαρά. Ήξεραν ότι αν κάποιος είχε ανάγκη γρήγορης διεκπεραίωσης εργασίας, θα πήγαιναν όλοι να εργαστούν μαζί για να γίνει το έργο. Αυτό στο νησί μου το έλεγαν αγκαρία. “Σήμερα έχουμε αγκαρία στου Κ… για να φτιάξουμε… (τη στέγη του που έπεσε με την κακοκαιρία)”.  Ο νοικοκύρης αυτός δεν τους πλήρωνε, παρά μόνο έκανε ένα τραπέζι με όλα τα καλά και ήξερε ότι θα ξεπλήρωνε το καλό που του έκαναν με τη δική του συνεισφορά στην αντιμετώπιση της ανάγκης του όποιου συγχωριανού.
Κάθε χρόνο πριν τα χριστούγεννα κάθε οικογένεια του χωριού ανήγγηλε την ημέρα που θα έκανε χοιροσφάγεια και όλο το χωριό βοηθούσε γιατί έπρεπε να γίνουν γρήγορα πάρα πολλές εργασίες κι έτσι να εξασφαλισθεί το κρέας κάθε οικογένειας για όλο το έτος, χωρίς να αλλοιωθεί.
Ήρθαμε στις πόλεις και οχυρωθήκαμε στα διαμερίσματα. Διαφοροποιηθήκαμε από τον γείτονα εξαγοράζοντας την ιδεολογία μας με τα ρουσφέτια ή το χρηματισμό. Αισθανόμενοι ισχυρότεροι των άλλων αδιαφορήσαμε για τα κοινά.  Θεωρήσαμε την ανταγωνιστηκότητα της επίδειξης και της κατανάλωσης ευφυία. Στηριχθήκαμε σε ένα life style εικονικής πραγματικότητας χωρίς ουσία.
Μήπως ήρθε ο καιρός να μάθουμε κάτι από τα λάθη μας;”

πηγή