Όταν η άρνηση γίνεται θέση

Σε όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης την χώρα κυβέρνησαν δύο κόμματα ασκώντας λίγο – πολύ τις ίδιες πρακτικές. Τους διορισμοί των «πράσινων» ακολουθούσαν οι διορισμοί των «γαλάζιων», τις διώξεις των «μεν» ακολουθούσαν οι διώξεις των «δε», η φαυλότητα και η υποκρισία ήταν σε ημερήσια διάταξη ενώ η εφαρμογή μέτρων που προετοίμαζαν το «αύριο» απλά δεν υπήρχε. Τα κυρίαρχα κόμματα αυτής της περιόδου, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, άντλησαν τα στελέχη τους από οικογένειες – πολιτικά τζάκια, με την ίδια αντίληψη περί εξουσίας να περνά από πατέρα σε γιο ή σε γαμπρό και να μετατρέπει τον κομφορμισμό σε κυρίαρχη πολιτική θέση. Τα δύο κόμματα της μεταπολίτευσης, με τις πράξεις τους ή τις παραλήψεις τους, ήταν αυτά που οδήγησαν την χώρα στην παρούσα κατάσταση. Είναι τουλάχιστον γελοίο να πιστεύει κάποιος ότι αυτά τα δύο κόμματα, που ευθύνονται για την πορεία και την κατάντια της χώρας είναι ικανά να αλλάξουν ρώτα και να...

προσπαθήσουν να δώσουν λύσεις στα προβλήματα που τα ίδια δημιούργησαν.
Τα κόμματα αυτά ΔΕΝ έχουν θέση στο «τιμόνι» της χώρας την επόμενη ημέρα! Εάν κάποιος παρακολουθήσει ακόμα και αυτά τα «λίγα» τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων ή περιδιαβεί τους δρόμους της πόλης θα διαπιστώσει πως μεγάλο τμήμα του λαού είναι βυθισμένο στην ανέχεια και την δυστυχία. Παντού γύρω μας ακούμε για αυτοκτονίες, για ανθρώπους που στερούνται τα στοιχειώδη, που ψάχνουν στα σκουπίδια για αποφάγια. Η ανεργία σπάει το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο και μειώσεις μισθών γίνονται μια φορά το τρίμηνο. Από την άλλη πλευρά καθημερινά έρχονται στην επιφάνεια νέα σκάνδαλα, νέες λαμογιές, νέες απάτες που βυθίζουν τη χώρα περισσότερο στο τέλμα της ανυποληψίας. Και για όλα αυτά δεν φταίει ποτέ κανένας, κανένας δεν τιμωρείτε, όλοι βαπτίζονται στην «κολυμπήθρα του Σιλωάμ» που λέγεται βουλή των Ελλήνων (τα 2/3 αυτής καταλαμβάνει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μαζί) και αποδίδονται στην κοινωνία «καθαροί» να συνεχίσουν το έργο τους και να χαρούν τις καταθέσεις τους στους διάφορους φορολογικούς παραδείσους.
 Και εσύ «αφελή» Έλληνα σκάσε και δούλευε.
Όχι το καθεστώς της ατιμωρησίας ΔΕΝ μπορεί να συνεχιστεί!
Εδώ και δύο χρόνια όλοι μας (σχεδόν), ζούμε τις επιπτώσεις του μνημονίου. Αυτό που με τεχνοκρατικούς όρους ονομάζεται «εσωτερική υποτίμηση» με κοινωνικούς όρους ονομάζεται φτώχεια. Τα μέτρα που λαμβάνονται μας έχουν εγκλωβίσει στο «σπιράλ του θανάτου» όπου η φτώχεια οδηγεί σε μεγαλύτερη φτώχεια και η ανάκαμψη γίνεται όλο και περισσότερο άπιαστο όνειρο. Τα δύο κόμματα της μεταπολίτευσης όμως (μέσω των αρχηγών τους) έχουν δεσμευτεί στην συνέχιση αυτής της πολιτικής και την επόμενη ημέρα. Όλοι μας ξέρουμε ότι μέχρι τον Ιούνιο και άλλα μέτρα που οδηγούν σε μεγαλύτερη φτώχεια θα πρέπει να ληφθούν. Κανένας δεν μας λέει ποια θα είναι αυτά το σίγουρο όμως είναι ότι θα είναι είτε φορολογικά – εισπρακτικά είτε περιστολή δαπανών – κόψιμο μισθών / συντάξεων. Σε κάθε δηλαδή περίπτωση είτε θα περικοπούν οι αμοιβές είτε θα αυξηθεί η φορολογία, και επειδή είναι καλύτερα να μην τα «δίνεις» από το να τα «ζητάς» πίσω, μάλλον θα γίνει το πρώτο. Και με όλα αυτά η ανάπτυξη έχει πάει περίπατο.
Όχι αυτή η πολιτική ΔΕΝ πρέπει να συνεχιστεί.
Σε όλα αυτά έρχονται να συμψηφιστούν τα αλλεπάλληλα διλήμματα στα οποία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ προσπαθούν να μας εγκλωβίσουν. Ευρώ ή δραχμή, μέσα ή έξω από την Ευρώπη, εμείς ή αυτοί, Αντωνάκης ή Βαγγελάκης.. Όμως αγνοούν ότι στην πραγματική ζωή δεν υπάρχουν διλήμματα και αδιέξοδα. Στην πραγματική ζωή οι επιλογές είναι πάντα περισσότερες. Ούτε Αντωνάκης, ούτε Βαγγελάκης!
Σαν λαό ΔΕΝ μας αξίζουν αυτά τα διλήμματα και οι εκβιασμοί!
——————————————————-
Βλάσης