Πολύς λόγος έγινε και γίνεται για το ποιά κόμματα του Ελληνικού κοινοβουλίου πιστεύουν πραγματικά στην παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη.
Βέβαια αυτό το “παραμύθι” περί αποχώρησης της χώρας απο την Ευρωζώνη εάν δεν ικανοποιηθούν οι τοκογλύφοι-πιστωτές μας, ή το “επιεικέστερον” Grexit, αποτελεί “εφεύρημα” των επικοινωνιακών επιτελείων των συστημικών κομμάτων με ανάλογη υποστήριξη “έξωθεν” και με διπλή στόχευση.
Ο πρώτος στόχος είναι να δημιουργήσουν τεχνητή σύγχυση στην Ελληνική κοινωνία θέτοντας το...
ψευτοδίλλημα, ποιό άραγε είναι το κόμμα το οποίο πραγματικά επιθυμεί την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη.
Η Ελληνική κοινωνία έχοντας υποστεί τα τελευταία 35 χρόνια πολιτική “εκπαίδευση”, περί της μοναδικότητος και της ασφάλειας την οποίαν μας παρέχει η ΕΕ, ώς μία ζεστή μητρική “αγκαλιά”, προσφέρουσα συγχρόνως την πολιτική γαλήνη και την Εθνική ασφάλεια στην Ελλάδα λειτουργεί με ανακλαστικά ανάλογα της “πλύσης”.
Κατ’αυτόν τον τρόπο έλκωντας αφελείς και καθοδηγώντας “ραγιάδες”, στίς μεγάλες ομάδες συντηρητικών ψηφοφόρων, ανεξαρτήτου της πολιτικής τοποθέτησής των, όποτε το Οθωνικό σύστημα έχει πρόβλημα επιβίωσης, συνειρμικά ώς συνεπαγωγή “δημιουργήται” στούς ψηφοφόρους ένα “κλίμα” ανασφάλειας, αστάθειας και μικροπανικού .
Η μοναδική “ελεγχόμενη” και απόλυτα τεκμηριωμένη, αντίδραση των ψηφοφόρων αυτού του επιπέδου σε αυτό το “κλίμα”, είναι η υπεράσπισης της δήθεν πολιτικής σταθερότητος, της προάσπισης των ελάχιστων μέν, αλλά σίγουρων δε, πενιχρών εισοδημάτων τους.
Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί η συμπεριφορά μεγάλης μερίδας “συνταξιούχων” η οποία “εστοχεύθη”, και συμπεριφερόμενη αναλόγως, ανέδειξε στίς τελευταίες Εθνικές εκλογές, τους μόνιμους διαχειριστές του σαθρού πολιτικού συστήματος, ξανά ώς νέα συγκυβέρνηση της χώρας.
Τί “φοβήθηκαν” οι εν λόγω συνταξιούχοι και εψήφισαν την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ στίς τελευταίες εκλογές, αυτό ακριβώς το οποίο ήθελε το “σύστημα”, αυτό το οποίο προετοίμαζε καιρό, το ότι εάν “έβγαινε” άλλο κόμμα στην κυβέρνηση, η χώρα θα έβγαινε απο την ΕΕ, θα χρεοκοπούσε η χώρα και αυτοί θα έχαναν την σύνταξή τους.
Αυτό το ψευτοδίλλημα έπιασε “τόπο”, όχι μόνον για μεγάλη μερίδα συνταξιούχων αλλά και για μεγάλη μερίδα συντηρητικών ψηφοφόρων, παρά την βίαιη φτωχοποίηση την οποίαν υπέστησαν και την τραυματική προσβολή της αξιοπρέπειας τους, στερώντας τους το δικαίωμα να ζήσουν την Δύση της ζωής τους, υπερήφανα και αξιοπρεπώς, απολαμβάνοντας κόπους και στερήσεις μιάς ολόκληρης ζωής, προσφέροντας αναλόγως την αγάπη τους και την πείρα τους στα εγγόνια τους.
Ειρήσθω εν παρόδω, ότι η σύνταξη αποτελεί τον μοναδικό πόρο ζωής για την πλειοψηφία των συνταξιούχων, επομένως θα τον υπερασπισθούν πράττοντες και εναντίον των πιστεύων τους, των ιδανικών τους, είναι εν ολίγοις η μοναδική πηγή στήριξης της ύπαρξή τους, της ζωής τους. Άλλωστε πολλάκις προδόθηκαν απο “σοσιαληστές”, “υπερπατριώτες”, “αριστερούς αρχηγίσκους”, και τούς δημοκρατικούς “τενεκέδες”, οι οποίοι το μόνον το οποίο τούς ενδιέφερε ήταν να είναι “μέσα στο πολιτικό παιχνίδι” της νεοαποικίας, επικαλούμενοι την “αλλαγή”, την “λαοκρατία”, το “λεφτά υπάρχουν” και ότι άλλο τούς βόλευε με στόχο να εξαπατήσουν τον Ελληνικό λαό και να τον ξανακυβερνήσουν.
Ο δεύτερος στόχος έχει προσανατολισμό το εξωτερικό, τούς “πάτρωνες”, τούς “ιδιοκτήτες” αυτής της χώρας, πρός τούς οποίους απευθύνονται οι ντόπιοι ραγιάδες-υπάλληλοί τους, εκδηλώνοντας κατ’αυτόν τον τρόπο την υποταγή τους και συγχρόνως την διεκδίκηση του αποκλειστικού ορισμού τους ώς “αντ’αυτών”, όπως λέμε “αντ`άυτού”, στην υπηρεσία του “ιδιοκτήτη”, στην διαχείριση της εξουσίας στην νεοαποικία η οποία λέγεται “Γραικλλάς”.
Ποιά είναι όμως η πραγματικότητα, τί είναι αυτή η ΕΕ, και τί ωφέλη μάς παρέχει η ένταξή μας σε αυτόν τον οικονομικό και μόνον συνεταιρισμό πρός το παρόν;;;
Γιατί κάθε ανάλγητη και αντιλαική πολιτική η οποία εφαρμόζεται στην χώρα μας συνοδεύεται από την μόνιμη “επωδό”, τού κινδύνου εξόδου της χώρας απο την Ευρωζώνη, υποννοώντας εν ολίγοις ότι εάν η χώρα μείνει εκτός της ΕΕ, θα χαθεί ;;;
Η μετάθεση του κοινωνικού ενδιαφέροντος και προσοχής, απο ένα αντιλαικό πολιτικό θέμα ώς εφαρμοσμένη αντιλαική πολιτική σε ένα άλλο θέμα, ήπιότερης επιρροής, το οποίο “βολεύει” τούς διαχειριστές-υπαλλήλους της, μετριάζοντας τίς αντιδράσεις της κοινωνίας μας, αποτελεί πάγια τακτική των “εξ αναθέσεως” κυβερνώντων αυτού του τόπου.
Η στρατηγική επιλογή της χώρας μας για συμμετοχή στην ΕΟΚ και όχι στην ΕΖΕΣ (Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελευθέρων Συναλλαγών), η οποία αποτελούσε το αντίπαλον δέος της ΕΟΚ και βρισκόταν υπό τη βρετανική ηγεσία, ήταν πολύ πιο ελκυστική.
Ο βασικός λόγος ήταν πως η Ελλάδα δεν μπορούσε να συμμετάσχει σε μια Κοινότητα βαριάς βιομηχανίας (γιατί δεν είχε η ίδια), όμως μπορούσε να συμμετάσχει σε μια Κοινή Ευρωπαική Αγορά.
Διότι το επιχείρημα τότε, εναντίον των Ευρωσκεπτικιστών, ήταν, ότι θα “διαθέταμε” τα παραγόμενα απο την Ελλάδα αγροτικά προιόντα στην μεγάλη Ευρωπαική Αγορά.
Δυστυχώς είδαν το “τυρί” και δεν είδαν την “φάκα” !!!
Επιπλέον, η ΕΟΚ θα έδινε έμφαση στο ζήτημα των Ελληνικών αγροτικών προϊόντων, το οποίο ήταν και θέμα ζωτικής σημασίας για την Ελλάδα.
Βέβαια η Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) αποτελούσε απο τότε την εφαρμοσμένη ενοποιημένη Αγροτική Πολιτική των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στην Ελλάδα.
Η ΚΑΠ περιγράφει, ώς κοινή Αγροτική πολιτική, ένα σύνολο νόμων σχετικών με την γεωργία, από την διακίνηση των αγροτικών προϊόντων και όλες τις εκβάσεις οι οποίες προκύπτουν, όπως η σταθερότητα των τιμών, η ποιότητα των προϊόντων, η επιλογή προϊόντων, η χρήση του εδάφους και η ποιότητα και ποσότητα απασχόλησης στον αγροτικό κλάδο, έως την αρχιτεκτονική της παραγωγής γεωργικών προιόντων στην Ευρώπη ανά γεωργικό προιόν.
Το αποτέλεσμα ήταν απαγοητευτικό για την Ελλάδα, με πρώτη σοβαρή επίπτωση την μείωση του αριθμού των απασχολούμενων στον τομέα της γεωργίας, και την σταδιακή μείωση του ποσοστού χρηματοδότησης του Γεωργικού τομέα.
Αυτό ήταν κάτι το οποίο περιόρισε τους πόρους απο την Ε.Ε και συνέδεσε την ΚΑΠ με τίς “επιδοτήσεις”, αλλάζοντας ριζικά νοοτροπίες και εργασιακές σχέσεις, με στόχο να επικρατήσει το πρότυπο του αγρότη-επιχειρηματία απέναντι στην ιδέα του “συνεταιρίζεσθαι”, στον Αγροτικό συνεταιρισμό.
Η κατάρρευση και η πλήρης απαξίωση των αγροτικών συνεταιρισμών δέν άργησε να έρθει.Οι μικροί αγρότες μη έχοντας την “ικανότητα” παρακολούθησης των τεχνολογικών και άλλων εξελίξεων, σιγά-σιγά απεχώρησαν και παρεχώρησαν την δραστηριότητά τους και τίς ιδιοκτησίες τους, στούς “μεγαλοαγρότες” με αποτέλεσμα την δημιουργία μεγάλων εκτάσεων Αγροτικής εκμεταλλεύσης ενταγμένες στην συνολική διαχείριση απο τα επιτελεία της ΕΕ, και την οποίαν επέβαλλε η ΚΑΠ.
Αποξένωσε το αγροτικό προιόν απο τον ανταγωνισμό και τίς Εθνικές πολιτικές προστασίας και το ενέταξε στην συνολική διαχείρισή του απο τα επιτελεία της ΕΕ τα οποία όμως στην πλειοψηφία τους, ήταν εκπρόσωποι των “Αγορών”, δηλ, διαχειριστές του Αγροτικού προιόντος ώς χρηματηστηριακό προιόν.
Η Κοινή αγροτική πολιτική έχει γίνει αντικείμενο κριτικής απο πολλούς και διαφορετικούς παράγοντες. Ακόμη και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει πειστεί πλέον, όπως φαίνεται απο τίς εκθέσεις της, για τα πολλά μειονεκτήματα αυτής της πολιτικής.
Τον Μάιο του 2007, η Σουηδία έγινε η πρώτη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία υποστήριξε πως η πολιτική των αγροτικών επιδοτήσεων έπρεπε να είχε εγκαταλειφθεί, αλλοιώνει σοβαρά τον “χαρακτήρα” της ΚΑΠ.
Η Ελλάδα υπήρξε το πρώτο συνδεδεμένο κράτος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας. Αποτέλεσε στρατηγική επιλογή και βασική επιδίωξη των ελληνικών κυβερνήσεων υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή κατά την περίοδο 1955-1961.
Οι Ευρωπαϊκές Κοινότητες (ΕΚ) υπήρξαν τρεις διεθνείς οργανισμοί που αποτέλεσαν τον προάγγελο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Απαρτίζονταν από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ), την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) και την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας (ΕΥΡΑΤΟΜ).
Η συλλογική ονομασία Ευρωπαϊκές Κοινότητες καθιερώθηκε με τη Συνθήκη Συγχώνευσης του 1965, υπό την οποία οι τρεις οργανισμοί απέκτησαν ενιαία θεσμική δομή. Από αυτές σήμερα επιβιώνει μόνο η ΕΥΡΑΤΟΜ.
Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα ιδρύθηκε το 1952 με τη θέση σε ισχύ της Συνθήκης των Παρισίων και αποτελείτο από το Βέλγιο, τη Δυτική Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, το Λουξεμβούργο και την Ολλανδία. Σκοπός της ήταν να θέσει την παραγωγή και εμπορία του άνθρακα και του χάλυβα, δηλαδή των δύο κύριων πρώτων υλών της πολεμικής βιομηχανίας μέχρι και το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, υπό κοινή διαχείριση των πρώην εμπολέμων κρατών. Η Συνθήκη υπεγράφη στις 18 Απριλίου του 1951 και ετέθη σε ισχύ στις 23 Ιουλίου 1952, ορισμένη να διαρκέσει για πενήντα χρόνια. Έληξε στις 23 Ιουλίου 2002.
Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας ή ΕΥΡΑΤΟΜ ιδρύθηκε με τη συνθήκη της Ρώμης στις 25 Μαρτίου 1957. Ο υπερεθνικός αυτός οργανισμός αποσκοπούσε στο να θέσει υπό κοινό έλεγχο και διαχείριση την παραγωγή και τη διάθεση της ατομικής ενέργειας. Μετά τη σύμβαση των Βρυξελών, το 1967 τα όργανά της συγχωνεύτηκαν με τα αντίστοιχα της ΕΟΚ και της ΕΚΑΧ, ώστε να σχηματιστούν οι λεγόμενες Ευρωπαϊκές Κοινότητες. Η ΕΥΡΑΤΟΜ αποτελεί μαζί με την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα τον πρώτο πυλώνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) υπήρξε η σημαντικότερη και γνωστότερη από τις τρεις Ευρωπαϊκές Κοινότητες (οι άλλες δύο ήταν η ΕΚΑΧ και η ΕΥΡΑΤΟΜ). Ιδρύθηκε την 1η Ιανουαρίου 1958 με τη θέση σε ισχύ της ομώνυμης Συνθήκης περί ιδρύσεως της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (υπογραφή 25.3.1957). Με την έναρξη ισχύος της Συνθήκης του Μάαστριχτ το 1993 μετονομάστηκε σε Ευρωπαϊκή Κοινότητα και αποτέλεσε το σπουδαιότερο τμήμα του πρώτου από τους τρεις πυλώνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Ευρωπαική Ένωση λοιπόν ήταν οικονομικές κοινότητες οι οποίες ενώθηκαν και εξελικτικά αποτέλεσαν τον νέο οικονομικό οργανισμό την Ευρωπαική Ένωση και ειδικώτερα την Ευρωζώνη.
Επομένως η ΕΕ και ειδικώτερα η Ευρωζώνη, ώς ένας οικονομικός οργανισμός και συγχρόνως ένα οικονομικό “περιβάλλον”, πρός το παρόν, αποτελεί έναν προνομιακό χώρο των διαχειριστών-μεταπραττών του χρήματος, στον οποίον προσπαθούν να επιβιώσουν διαφορετικά Εθνικά και ιδιωτικά οικονομικά συμφέροντα, με επικυριαρχία πάντως αυτών οι οποίοι “αγοράζουν και πωλούν” χρήμα, τίς Τράπεζες, τίς λεγόμενες και “ΑΓΟΡΕΣ”.
Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος άφησε την Ευρώπη κατεστραμμένη, διαιρεμένη και ελεγχόμενη από εξωευρωπαϊκά κέντρα (ΗΠΑ, ΕΣΣΔ). Την ίδια περίοδο, η σταδιακή απώλεια των αποικιών περιόρισε την ήδη κλονισμένη οικονομική και πολιτική ισχύ των ευρωπαϊκών κρατών.
Η αντίδραση των Ευρωπαικών κρατών στην απώλεια των αποικιών τους, ήταν η ίδρυση της ΕΕ και της Ευρωζώνης, δηλαδή η ίδρυση μιάς ένωσης νεοαποικιών με πυρήνα τα μεγάλα κράτη, τίς “μεγάλες” οικονομίες της Ευρώπης και με αποκλειστικό μέσον “συνδιαλλαγής” και στόχο την οικονομία.
Οι οικονομίες των Ευρωπαικών κρατών ήταν προσανατολισμένες στην οικονομική αφαίμαξη των αποικιών τους, την αποκομιδή φτηνών πρώτων υλών και διαφόρων άλλων προιόντων, σε τιμές εξευτελιστικές, ενισχύοντας τίς οικονομίες τους πρωτογενώς, με την εφαρμογή των κανόνων της ελεύθερης αγοράς, τον έλεγχο στα οικονομικά μέσα, την “ελεύθερη” διακίνηση κεφαλαίων, την ανέλεγκτη παραγωγή κέρδους, αξιοποιώντας τον “πλούτο” των αποικιών τους, “τσαλαπατώντας” κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Η απώλεια των αποικιών τους ιστορικά ανέδειξε την αναγκαιότητα υποστήριξης των οικονομιών τους με ανάλογο της απώλειας “κόστος”, έπρεπε να “εφεύρουν” αγορές και φτηνά εργατικά.
Το αποτέλεσμα αυτής της εφεύρεσης-ανεύρεσης αγορών και φτηνού εργατικού κόστους ήταν η ίδρυση οικονομικών συνεταιρισμών(ΕΚΑΧ, ΕΥΡΑΤΟΜ, ΕΟΚ, κτλ), με κορύφωση το οικονομικό μόρφωμα της ΕΕ και κατόπιν της ΕΥΡΩΖΏΝΗΣ.
Οι διαφορετικές δυνατότητες των Εθνικών οικονομιών των κρατών-μελών, ήταν και είναι, αυτά τα στοιχεία τα οποία προσδιόριζαν αυτόματα και την δυνατότητα της πολιτικής παρέμβασης του κράτους-μέλους στην συνολική Ευρωπαική πολιτική.
Άλλωστε η μικρή Ελλάδα, πολύ λίγες πιθανότητες είχε στο να επιρρεάζει, σε κρίσιμα ζητήματα, την ασκούμενη οικονομική, και όχι μόνον, πολιτική.
Σήμερα η Ευρωπαική πολιτική καθορίζεται εν ολίγοις απο την Γαλλία και την Γερμανία.
Οι “συνέταιροι” μικρομεριδιούχοι, όπως και στα χρηματηστήρια αξιών, με το μικρό ποσοστό όπως η Ελλάδα, απλά παραμένουν ώς συνέταιροι προσδοκώντας στο ελάχιστο κέρδος το οποίο θα της επιτρέψουν να έχει, εάν έχει, μη έχοντας την δυνατότητα να επιρρεάσουν σοβαρά την ασκούμενη Ευρωπαική πολιτική.
Μπορούσε η Ελλάδα να παραμείνει εκτός της ΕΕ με τόσους επιβουλείς της εδαφικής της ακεραιότητος και της Εθνικής της ανεξαρτησίας, γύρω της ;;;
Η απάντηση είναι πώς “Ναί θα μπορούσε”, υπάρχουν άπειρα παραδείγματα μικρών κρατών, με μεγάλη “ψυχή”, τα οποία δεν ανήκουν σε οικονομικές ενώσεις, και παρ’όλα αυτά επιβιώνουν και αναπτύσσονται πολύ περισσότερο απο ότι η Ελλάδα.
Οργανώσαν τίς Εθνικές οικονομίες τους και την Εθνική άμυνά τους, επιβάλλαν συμμαχίες με όμορα κράτη, οργανώσαν τον πολιτισμό τους, την Δημόσια υγεία και παιδεία τους, κτλ, κατά τέτοιο τρόπο, ούτως ώστε να εξυπηρετείται απόλυτα και κατά προτεραιότητα ο πολίτης τους.
Σέβονται ώς κράτος τους πολίτες του, δεν τούς θεωρούν και δεν τους αντιμετωπίζουν ώς κοινά “κλεφτρόνια”, ώς υποζύγια, ώς μόνιμες πηγές άντλησης εσόδων του σπάταλου και ανέλεγκτου κράτους και των κάθε λογής λαμόγιων, το οποίο σπαταλά και κακοδιαχειρίζεται ένα “συστημικό” παρακράτος της περιόδου του Όθωνα.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός το ότι, το 90% των σημερινών κοινοβουλευτικών κομμάτων είναι “αναφανδόν” υπέρ της παραμονής της χώρας εντός της ΕΕ, με όποιο κόστος συνεπάγεται αυτή η παραμονή δια τον Έλληνα πολίτη.
Παραχωρήσαν το μέλλον αυτού του Έθνους στούς Ευρωπαίους οικονομικούς συνεταίρους, παραχωρήσαν το μέλλον των παιδιών μας στίς “ΑΓΟΡΈΣ”.
Για αυτό το “έγκλημα” πρέπει να πληρώσουν οι “ευπατρίδεις” γερμανοτσολιάδες σε αυτήν την χώρα σε αυτόν τον λαό.
Για το εάν η ΕΕ ή η Ευρωζώνη, εξασφαλίζει την εδαφική μας ακεραιότητα έναντι των ομόρων επιβουλέων, θα επανέλθω στο Β΄ μέρος αυτού του άρθρου.
Σήμερα το “ΟΧΙ” στούς Γερμανοτσολιάδες, είναι εξ ίσου σημαντικό με το ΟΧΙ του 1940 !!!
Λάζαρος Ελευθεριάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου