Η μεγάλη ληστεία

• Μήπως τα μνημόνια είναι μέρος της επιβολής της βίαιης ιδεολογίας ενός σύγχρονου, «νεοφιλελεύθερου εθνικοσοσιαλισμού», οι επιδιώξεις του οποίου απαιτούν αυτόν τον έντονο κύκλο των «πολιτικών εκκαθαρίσεων» που βιώνουν πρώτοι οι Έλληνες στη δύση; 

 

“Όπως δεν υπάρχει ήπιος, ευγενικός τρόπος να θέσεις μία χώρα υπό κατοχή, παρά τη θέληση των κατοίκων της, δεν υπάρχει ειρηνικός τρόπος να στερήσεις από εκατομμύρια ανθρώπους όσα χρειάζονται για να ζουν με αξιοπρέπεια – κάτι που όμως είναι μάλλον αποφασισμένοι να κάνουν οι...
εισβολείς, δανειστές της Ελλάδας.

Ειδικότερα η ληστεία, είτε μίας έκταση γης, είτε ενός τρόπου ζωής, απαιτεί άσκηση βίας – ή, τουλάχιστον, την πειστική απειλή ότι θα ασκηθεί βία. Αυτός είναι ουσιαστικά ο λόγος που οι ληστές έχουν όπλα και συχνά τα χρησιμοποιούν.

Τα βασανιστήρια, όπως για παράδειγμα η λεηλασία του βιοτικού επιπέδου των πολιτών μίας χώρας, είναι απεχθή, αλλά συνήθως αποτελούν έναν εξαιρετικά ορθολογικό τρόπο για να επιτευχθεί μία συγκεκριμένη επιδίωξη – ενδέχεται δε να είναι ο μοναδικός τρόπος, για να πραγματοποιηθεί αυτή η επιδίωξη. Το εν λόγω γεγονός όμως εγείρει ένα βασικότερο ερώτημα:

Μήπως τα μνημόνια είναι μέρος της επιβολής της εγγενούς βίαιης ιδεολογίας ενός σύγχρονου, «νεοφιλελεύθερου εθνικοσοσιαλισμού» (ενός αμιγώς κορπορατικού καπιταλισμού καλύτερα που θα μπορεί να ανταγωνισθεί το αντίπαλο δέος, το μονοκομματικό, κρατικό καπιταλισμό της Κίνας), οι επιδιώξεις του οποίου απαιτούν αυτόν τον έντονο κύκλο των «πολιτικών εκκαθαρίσεων», οι οποίες συνεπάγονται την συστηματική, ωμή και σκόπιμη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων;” (Klein, με πολλές παρεμβάσεις).    

Μάιος του 2010, ο μήνας της βίαιης εισβολής των δανειστών στην Ελλάδα, με τη βοήθεια διεφθαρμένων «προδοτών» και κερδοσκόπων. Από εκείνη τη στιγμή και μετά ξεκινάει η περιπέτεια, η μεγάλη δοκιμασία της πατρίδας μας - τα «κακώς κείμενα» παραμένουν μεν ως είχαν, αλλά όλα τα υπόλοιπα αλλάζουν ριζικά.

Καμία διαρθρωτική αλλαγή, τίποτα απολύτως όσον αφορά τη διαφθορά ή την επανίδρυση του Κράτους Δικαίου, μηδενικά αποτελέσματα στον τομέα της φοροαποφυγής των πολυεθνικών, αδιαφορία για την «οικοδόμηση» ενός σύγχρονου, λειτουργικού, καθώς επίσης αναπτυξιακού φορολογικού και επιχειρηματικού πλαισίου. 

Από την άλλη πλευρά, καθιερώνεται κυριολεκτικά μία μανιασμένη σχεδόν επίθεση στο κοινωνικό κράτος, στους μισθούς, στις συντάξεις, στα εισοδήματα, στα ακίνητα και σε όλα σχεδόν τα  περιουσιακά στοιχεία εκείνων των Ελλήνων, οι οποίοι δεν έχουν καμία δυνατότητα να αμυνθούν (95% του πληθυσμού).

Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν μαζικά, τα νοικοκυριά αδυνατούν να πληρώσουν τα χρέη τους, οι αυτοκτονίες κλιμακώνονται, οι επενδύσεις αγγίζουν το ναδίρ, η ανεργία καλπάζει, η κατανάλωση καταρρέει και η ύφεση ξεπερνάει κάθε προηγούμενο ρεκόρ – με την Αθήνα αρχές του 2013, βυθισμένη στο σκοτάδι, στην εγκληματικότητα και στην εξαθλίωση, πλημμυρισμένη με ενοικιαστήρια και γεμάτη άστεγους, απελπισμένους πολίτες, να μοιάζει με βομβαρδισμένη πόλη.    

Μάρτιος του 2013, ο μήνας που ολοκληρώνεται «αισίως» το νέο «πακέτο διάσωσης» της Ελλάδας – αυτό που συμφωνήθηκε το Νοέμβριο του 2012, με στόχο την αμοιβαία ικανοποίηση, το «μοίρασμα της λείας» καλύτερα, προς όφελος των δύο δυνάμεων κατοχής: της Γερμανίας και των Η.Π.Α.

Έχει ήδη δρομολογηθεί η εκποίηση των κερδοφόρων, των κοινωφελών, καθώς επίσης των στρατηγικών επιχειρήσεων της χώρας, έχει απολυθεί ακόμη μία σειρά δημοσίων υπαλλήλων, η ανεργία ξεπερνάει το 30%, το τραπεζικό σύστημα έχει αφελληνισθεί, ενώ τόσο οι μικρομεσαίες, όσο και οι μεγάλες επιχειρήσεις της Ελλάδας, αποτελούν πια παρελθόν.

Η εκκωφαντική σιωπή των αμνών συνεχίζεται, ο από μηχανής θεός αναμένεται ακόμη, ενώ τόσο η διαφθορά, όσο και η διαπλοκή, παραμένουν ως είχαν (κληρονομούνται απλά σε άλλους) - φυσικά δεν δρομολογείται καμία διαρθρωτική ή άλλη αναπτυξιακή αλλαγή.    

Η Τρόικα διαπιστώνει για μία ακόμη φορά έκπληκτη πως η Ελλάδα δεν πέτυχε τους στόχους της – αναφέροντας το στη νέα συνάντηση κορυφής της Ευρωζώνης και κατηγορώντας ξανά τους Έλληνες, ισχυριζόμενη μονότονα ότι δεν κατάφεραν να εφαρμόσουν σωστά αυτά που τους υποδείχθηκαν.

Οι προσβολές των ευρωπαίων κλιμακώνονται, η «αυτομαστίγωση» των Ελλήνων πολιτών συνεχίζεται, οι «υποκλίσεις» της ελληνικής κυβέρνησης επίσης, ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση είναι έτοιμη πια να ηγηθεί της χώρας, τηρώντας   πιστά την «παράδοση» των προηγουμένων - υποδεχόμενη τους δραπέτες του κόμματος που οδήγησε την Ελλάδα στη χρεοκοπία, εμβαθύνοντας τις δημόσιες σχέσεις της με αμφότερους τους εισβολείς, περιορίζοντας μεθοδικά την κριτική της και διευρύνοντας τις κενές, φθηνές, χωρίς αντίκρισμα προεκλογικές υποσχέσεις.

Αμέσως μετά ακολουθεί το μνημόνιο νούμερο τέσσερα - για μία ακόμη φορά με τους ίδιους, μη ρεαλιστικούς, σκόπιμα ανέφικτους στόχους. Ταυτόχρονα, συζητείται μία επόμενη διαγραφή χρέους – η τρίτη κατά σειρά, έτσι ώστε να ολοκληρωθεί η ληστεία των ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων, των τραπεζών, των εγχώριων ιδιωτών επενδυτών και των οργανισμών του δημοσίου.

Διαφορετικά είναι αδύνατον να υποδουλωθεί και να ελεγχθεί ένας ολόκληρος λαός, αφού κάτι τέτοιο απαιτεί την πλήρη φτωχοποίηση του - έτσι ώστε να είναι απόλυτα εξαρτημένος από τα ελάχιστα χρήματα, καθώς επίσης από τη μηδενική περίθαλψη που θα του προσφέρονται μελλοντικά, στις οικονομικές ζώνες ειδικού σκοπού.      

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Για να πετύχει η Ελλάδα τους στόχους της (χρέος 124% το 2020 και κάτω από το 110% του ΑΕΠ το 2022, όπως έχει «σχεδιάσει» το ΔΝΤ το Νοέμβρη του 2012), θα πρέπει υποχρεωτικά να παρουσιάζει πλεονάσματα στον προϋπολογισμό της, ύψους άνω του 5% ετήσια – παρά το ότι, από την εποχή της εισαγωγής του ευρώ, μία και μόνο χώρα, για ένα και μοναδικό έτος, η Φιλανδία το 2007, πέτυχε έναν ανάλογο άθλο.

Η ίδια η Γερμανία, η οποία το απαιτεί, κατάφερε μία μόνο χρονιά να επιτύχει πλεόνασμα στον προϋπολογισμό της – ύψους μόλις 0,2% του ΑΕΠ της, το 2007. Την ίδια στιγμή, το έλλειμμα των Η.Π.Α., της «πατρίδας» ουσιαστικά του επίδοξου «σωτήρα» της Ελλάδας, του ΔΝΤ, φτάνει στο αστρονομικό ποσόν των 1,5 τρις $ ετησίως - με το δημόσιο χρέος της υπερδύναμης να ξεπερνάει τα 15 τρις $, παράλληλα με την εξαθλίωση της πλειοψηφίας των πολιτών της!  

Αυτό λοιπόν που απαιτείται ξανά από την Ελλάδα (με δημόσιο χρέος 170% του ΑΕΠ της, με έλλειμμα 9%, με ανεργία 25%, με ελλειμματικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών κοκ.), με βάση τη συμφωνία του Νοεμβρίου (δόση 34,4 δις €), εν μέσω παγκόσμιας ύφεσης και κατάρρευσης της οικονομίας της, είναι εκείνο που κατάφερε η Φιλανδία για ένα μόνο έτος - σε μία εποχή άνθισης της οικονομίας της και σε περιβάλλον παγκόσμιας ανάπτυξης, όπου το δημόσιο χρέος της ήταν ίσο με το 32% του ΑΕΠ της.

Κατ' επέκταση, όποιος πιστεύει ότι κάτι τέτοιο είναι πράγματι εφικτό, ότι το ακατόρθωτο δηλαδή δεν είναι ουτοπικό, ενώ τα θαύματα αποτελούν τον κανόνα στη ζωή (οπότε η πρόσφατη συμφωνία ήταν θετική για την πατρίδα μας), είναι μάλλον άξιος της μοίρας του - αν και πολύ θα θέλαμε να επιβεβαιωθεί όσο περισσότερο γίνεται, έτσι ώστε να διαψευσθούν πανηγυρικά οι απαισιόδοξες, δικές μας προβλέψεις.

Το ίδιο θεωρούμε ότι ισχύει και για αυτόν που πιστεύει πως είναι δυνατόν να μειωθεί το δημόσιο χρέος μας, χωρίς να ληφθούν εκείνα τα μέτρα, με τα οποία θα οδηγούταν η οικονομία μας σε πορεία ανάπτυξης – κάτι που φυσικά προϋποθέτει μία σειρά άμεσων, μαζικών ενεργειών, στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, από αυτές που δυστυχώς δρομολογούνται τα τελευταία χρόνια.

Κλείνοντας, ας ελπίσουμε ακόμη μία φορά ότι κάνουμε λάθος εκτιμήσεις, οπότε δεν θα ολοκληρωθεί το ελληνικό πείραμα, έτοιμο να εξαχθεί στην Ευρωζώνη και στον υπόλοιπο πλανήτη - με την πατρίδα μας να οδηγείται, ενδεχομένως μετά τις γερμανικές εκλογές, λεηλατημένη και εξαθλιωμένη, στην έξοδο από το κοινό νόμισμα, στη δραχμή και στη χρεοκοπία (παραμένοντας δυστυχώς προτεκτοράτο των δανειστών της). 

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)

Αθήνα, 29. Νοεμβρίου 2012

viliardos@kbanalysis.com