31 Μαΐου 1941: ο Μανώλης Γλέζος μαζί με τον Λάκη Σάντα κατεβάζουν τη γερμανική σβάστικα απ’ την Ακρόπολη
10 Μάη 1944: εκτελείται απ’ τους ΝΑΖΙ στην Καισαριανή ο Νίκος Γλέζος
31 Μαΐου προς 1 Ιουνίου 1949: εκτελείται έξω απ’ το Επταπύργιο Θεσ/νίκης ο Γραμματέας της ΚΟΒ-Θεσ/νίκης του ΚΚΕ Μήτσος Λεβογιάννης, καταδικασμένος 4κις σε θάνατο απ’ το έκτακτο στρατοδικείο.
17-22 Μαΐου 1967: δολοφονείται απ’ την Απριλιανή χούντα του Παπαδόπουλου ο Νικηφόρος Μανδηλαράς.
Νικηφόρος Μανδηλαράς
.png)
ο Μήτσος Λεβογιάννης φυλακισμένος στην Ακροναυπλία την Κατοχή μαζί με την ηγεσία του ΚΚΕ
.jpg)
Μήτσος Λεβογιάννης
.jpg)
ο Μ. Γλέζος με τη μάνα του σε μια του δίκη
.jpg)
Μανώλης και Νίκος Γλέζος
.jpg)
η ανακοίνωση του γερμανού στρατ. διοικητή Αθηνών την επομένη του κατεβάσματος της σβάστικας απ' την Ακρόπολη
.jpg)
το μήνυμα του Νίκου Γλέζου στη μάνα του πηγαίνοντας για εκτέλεση.
«…δουλεύγομενε εμείς [οι εργάτες], τα τρώνε ευτοί και στο τέλος μασε λένε πως τα τρώμενε μαζύ.
Εμείς έχομενε τα χέρια κι’ ευτοί τα μαχαίρια.
Ώσπου θα τά’ χουνε ευτοί, ετσά θα κρινούμαστενε. Κι εσύ πίζαβε (θεοπάλαβε), φώναζε Ζήτω»!!!
Νικηφόρος Μανδηλαράς
(Ναξιακά Χρονικά φ. 7, Ιούνιος 1960-ετσά κι’ αλλιώς κι’ αλλιώτικα).
Το συγκλονιστικό κείμενο του Μανδηλαρά στην εφημερίδα του το 1960: Μαζί τα φάγαμε...
του φιλόλογου Νίκου Λεβογιάννη
5 σχόλια:
ΟΛΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΑΣ ΕΠΡΗΞΕΣ Τ' ΑΡΧΙΔΙΑ ΕΜΑΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ Κ. ΛΕΒΟΓΙΑΝΝΗ. ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ. ΕΧΕΙ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ Η ΖΩΗ.
Αν δεν ήταν κάποιοι άνθρωποι σαν και αυτούς η ζωή δεν θα είχε προχωρήσει.
Και εσύ θα ήσουν ( Ή ΔΕΝ ΘΑ ΗΣΟΥΝ) νέος με μια μπάλα μεταλλική στο πόδι,,, δεμένη.
Για να στο πω λαϊκά ,,,
Είσαι νέος και μαλάκας.
Κοίτα να γίνεις χρήσιμος για την ΚΟΙΝΩΝΙΑ και όχι μόνο για την πάρτη σου.
ΕΓΡΑΨΑ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΗΡΩΕΣ Ή ¨ΗΡΩΕΣ". ΕΧΟΥΜΕ ΓΕΜΙΣΕΙ. ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΕΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΜΗΝΕΥΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ. ΔΕ ΞΕΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΩΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΣΗΜΕΡΑ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΧΩΡΙΣ Ή ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ.
ΠΟΣΟ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ Η ΖΩΗ ΜΟΥ, ΑΦΟΥ ΤΗ ΜΕΤΑΛΙΚΗ ΜΠΑΛΑ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΣΤΟ ΠΟΔΙ ΤΗΝ ΕΧΩ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣΑ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΜΟΥ. ΠΩΣ ΝΑ ΓΙΝΩ ΧΡΗΣΙΜΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ. ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΧΡΗΣΙΜΟΣ, ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ. ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΦΤΙΑΞΑΤΕ ΟΛΟΙ Ή ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΑΛΑΞΕΤΕ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΘΕΛΕΤΕ Ή ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΛΑΞΕΤΕ ΟΙ ΙΔΙΟΙ.
ΔΕ ΘΑ ΣΕ ΒΡΙΣΩ ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΗΣΟΥΝ ΜΠΑΜΠΑΣ Ή ΠΑΠΟΥΣ ΜΟΥ. ΑΛΛΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΓΙΑ ΠΕΘΑΜΕΝΟΥΣ, ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΑ ΤΟ ΓΛΕΖΟ, 90 ΦΕΥΓΑ, ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ; ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΑΥΤΟ. ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΑ ΤΟ ΛΕΒΟΓΙΑΝΝΗ, ΠΙΟ ΠΑΣΟΚ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ, ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΕΥΤΥΧΙΑ; Ο Kurt Cobain, ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΥΝΘΕΤΗΣ ΠΟΥ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ ΝΕΟΣ, ΟΠΩΣ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΟΙ ΝΕΟΙ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΟΥ, ΕΛΕΓΕ
“Nobody dies a virgin... Life fucks us all.”.
Η Καμπάνα
Πολλά γέρικα τελώνια τραβάνε με τα δυο τους τα χέρια το σκοινί
της Καμπάνας. Και το μπρούτζινο τέρας, αφού έτριξε πάνω
στους αρμούς του, βρόντηξε τόσο δυνατά, που όλοι ανοίξανε
τα στόματα και βουλώσανε τ’ αυτιά τους.
Μες στο δροσάνεμο, που αναγαλλιάζω κι ο νους βυθίζεται σε χάος γαλάζο, 5 ανθρώποι, αφήστε με να ξεχαστώ φωτοπερίχυτη, στόμα κλειστό.
Ποιό χέρι απλώθηκε 10 να με σπαράξει, — απ’ το χρυσόνειρο στη μαύρη πράξη! Ο πρώτος ήχος μου πρώτη πληγή, 15 με τραβάς αίμα μου, ξανά στη Γη.
Ω σεις χαμόσυρτα, λερά σκουλήκια, η άλαμπη ζήση σας 20 ζήση ’ναι δίκια. Μια τρύπα ο κόσμος σας και μέσα κει ο Χάρος λύτρωση κι ώρα γλυκή!
25 Δεν είναι κέντρισμα να σας κουνήσει, κορμιά, που η άλυσο τα ’χει τσακίσει. Σκέψη, ποιός άνεμος 30 θε ν’ αξιωθεί να σ’ ανατάραζε, σκότος βαθύ;
Πίσω απ’ τα λόγια μου, πικρά φαρμάκι, 35 τί κόσμοι απέραντοι, βυθοί λουλάκι! Μάτι δε βρίσκεται να θαμπωθεί κι αυτί δε βρίσκεται 40 να λιγωθεί!
Να ’ταν να ξήλωνεν απ’ την καρδιά μου θέληση αβάσταγη τ’ άγρια καρφιά μου 45 και να με σήκωνες μ’ άξιο φτερό, σκέψη, που μέστωσες με τον καιρό.
Πάνω από θάλασσες, 50 πάνω από χώρες, με τους καλόκαιρους και με τις μπόρες να με κατέβαζες αγαλινά, 55 όπου τ’ ανθρώπινο πλήθος πονά.
Σε μίνες φόνισσες μπουχές καζέρνες λιμάνια ολόκαπνα, 60 βοερές ταβέρνες, σπιτάλια σκότεινα και φυλακές, μπορντέλ’ ακάθαρτα και προσευκές.
65 Στα στήθη να ’μπαινα σαν την ανέσα, σφυγμός βαθύριζος στις φλέβες μέσα, στο νου σαν άστραμα 70 και στην ψυχή, ν’ αχούσ’ αδιάκοπα τη διδαχή:
«Όλα τελειώνουνε κι όλα περνάνε, 75 ιδέες βασίλισσες κακογερνάνε, στις νέες ανάγκες σου —κόπος βαρύς!— σκοπούς αλάθευτους 80 κοίτα να βρεις».
«Αν είν’ η σκέψη σου πριν από σένα, δεν είν’ απόκομμα θεού και γέννα: 85 τη σκλάβα σκέψη σου, σκλάβα δετή, σου τηνε πλάσανε οι Δυνατοί»
«Φτωχέ, σου μάραναν 90 κόποι και πόνοι τη θέληση άβουλη, πιωμένη αφιόνι! Αν είν’ ο λάκκος σου πολύ βαθύς, 95 χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς».
«Τ’ άσκημα χέρια σου, των όλω αιτία, βαστάνε μάργελη 100 την Πολιτεία. Βγαίνει απ’ τα χέρια σου καθ’ αγαθό, του ωραίου περίθετο το χρυσανθό».
105 «Σφίξε τα χέρια σου, για σένα κράτει τ’ άμοιαστον έργο σου, την Πλάση ακράτη κι όλο ανεβαίνοντας 110 προς τη Χαρά, μέσα σου θα ’νιωθες αστρών σπορά!»
Κι όπου σε σφάζουνε δεμένον πίσου, 115 να βρόνταα άξαφνα σεισμός αβύσσου, χίλια αστροπέλεκα: «Δεν είναι μπρος, είν’ αποπίσω σου 120 κρυφός ο οχτρός!»
Κανένας δεν κατάλαβε τί έλεγε η Καμπάνα. Γιατί καθένας άκουγε τη δική του τη σκέψη.
Κι ύστερα γυρίσανε όλοι στα σπίτια τους με τη φανφάρα, που έπαιζε χαρούμενα κομμάτια.
Εκεί στο σπίτι τούς ανάμενε γλυκό κρασί και ζεστή αγκαλιά.
Κι ήτανε όλοι τους βαθιά περήφανοι με την ιδέα, πως έχουνε την πιο καινούρια και την πιο μεγάλη Καμπάνα σ’ όλη τη Γης.
re min ksana miliseis les MALAKIES kai dropiazeis kai autous tous athrwpous pou palepsan gia tin ellada!
Δημοσίευση σχολίου