Ακούμε τα τελευταία χρόνια από τους πολιτικούς όλων των κομμάτων για νέα οράματα που πρέπει να αποκτήσει η χώρα, για τη Νέα Ελλάδα που πρέπει να γεννηθεί αφού σκοτώσουμε πρώτα την παλιά, για...
τη Νέα Μεταπολίτευση που θα δημιουργηθεί αφού στείλουμε στον αγύριστο τα 40 χρόνια που μας βασάνισαν. Ακούει και διαβάζει ο ελληνικός λαός για όλα αυτά τα πομπώδη, όλες αυτές τις Μεγάλες Ιδέες που εν μέρει είναι σωστές και απαραίτητες για να γίνουν, ωστόσο, πάσχουν πάντα από την έλλειψη ανθρώπων να τις υλοποιήσουν.
Χρόνια τώρα τα δύο μεγάλα κόμματα, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, διατηρούσαν την εκλογική τους πελατεία και φυσικά το πολιτικό σύστημα με τέτοιου είδους οράματα. Σαν την φορμόλη που βάζουν στους νεκρούς, έριχναν στο πιάτο κι ένα όραμα για να «χαζεύει» ο λαός και να ξεχνάει ότι το ελληνικό κράτος είναι τόσο μπάχαλο που θα χρειαστούν δεκαετίες για να φτιαχτεί, αφού πρώτα κατεδαφιστεί.
Ίσως το μοναδικό όραμα που είχε πραγματική βάση ήταν αυτό που άρχισε να αχνοφέγγει από το 1974 και ύστερα. Το όραμα για μια γερή και τίμια δημοκρατία, για αποκατάσταση της ομαλότητας μετά την 7ετή Χούντα, για άρση των εμφυλιοπολεμικών συγκρούσεων και για οικοδόμηση μια σύγχρονης, ευρωπαϊκής χώρας. Εν πολλοίς υπηρέτησε αυτό το όραμα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ήρθε ο Ανδρέας Παπανδρέου για να βάλει τα δικά του οράματα. Έξω οι Βάσεις και το ΝΑΤΟ, η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες, λαοκρατία και άλλα τέτοια τσιτάτα «τάισαν» τους πολίτες για χρόνια, μαζί φυσικά με τα δις ευρώ των ευρωπαϊκών κονδυλίων που φαγώθηκαν από λίγους και δόθηκαν και ορισμένα ξεροκόμματα στον κόσμο. Αυτά τα οράματα έγιναν στη συνέχεια «Τσοβόλα δώστα όλα» για να έρθει ο Μητσοτάκης να βάλει το όραμά του που συνίσταται στο τρίπτυχο: Εξυπηρέτηση συμφερόντων – Θατσερισμός – όλα για την πάρτη μας. Τη σειρά ξαναπήρε ο Ανδρέας και ο Σημίτης ο οποίος έθεσε το μέγιστο όραμα πάνω από τις «στάχτες» των Ιμίων. Να μπούμε στην ΟΝΕ, έλεγαν οι εκσυγχρονιστές και γέμιζε το στόμα τους με φαγητό. Θα τρώμε με χρυσά κουτάλια έλεγαν αφού το κατά κεφαλήν ΑΕΠ θα είναι ίδιο με των άλλων Ευρωπαίων. Εν ολίγοις: Θα γίνουμε Ευρωπαίοι και με τη βούλα.
Πόσο Ευρωπαίοι γίναμε το είδαμε λίγο αργότερα όταν η Μεγάλη Ιδέα των Ολυμπιακών Αγώνων με τα έργα »κουφάρια» χρυσοπληρώθηκαν όχι από τη γενιά του 2004 αλλά από τα εγγόνια και τα δισέγγονά τους. Ήρθε και το όραμα της επανίδρυσης του κράτους, το μόνο πρόγραμμα με ουσιαστικό περιεχόμενο αλλά με έλλειψης τόλμης και σοβαρότητας στην αντιμετώπισή του. Η επανίδρυση έγινε κομματικό βόλεμα και χιλιάδες προσλήψεις που τώρα τις πληρώνουμε ακόμη.
Έφτασε καβαλάρης και ο Άι Γιώργης του ΠΑΣΟΚ με τα γεμάτα ταμεία που μας είπε το εξής: Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε. Και τα κάναμε και τα δύο, μόνο που βουλιάξαμε τόσο που δεν έχει γυρισμό.
Έτσι, στα χρόνια των Μνημονίων το νέο όραμα είναι βγούμε απ’ αυτά. Όλη η σκέψη του κόσμου εκεί στρέφεται, όλες οι συζητήσεις αρχίζουν και τελειώνουν από το πότε θα γίνουν καλύτερα τα πράγματα.
Τώρα λοιπόν που… κουτσοβγαίνουμε από τα Μνημόνια, ζητείται… ελπίς ή μάλλον νέο όραμα. Η ΝΔ λέει Νέα Ελλάδα προς τα δεξιά, ο ΣΥΡΙΖΑ λέει Νέα Ελλάδα αλλά προς τα αριστερά και η ζωή συνεχίζεται. Όμως, ο κόσμος έχει καταλάβει ότι δεν πάει άλλο με τα οράματα που είναι γεμάτα περιεχόμενο αλλά δεν υπάρχει κανείς να τα εφαρμόσει. Ούτε φυσικά οι νέες ιδέες που εμφανίζονται κάθε λίγο και λιγάκι είναι χάπι δια πάσαν νόσον και πάσαν μ…κίαν.
Και ο Σαμαράς και ο Τσίπρας και ο κάθε άλλος «οραματιστής» είναι σίγουροι ότι μπορούν να υλοποιήσουν τόσο μεγάλες ανατροπές; Πιστεύουν άραγε ότι ο κρατικός μηχανισμός είναι έτοιμος να αντέξει το βάρος των μεταρρυθμίσεων που απαιτούνται; Πιστεύουν ότι ο ίδιος ο λαός είναι έτοιμος να κάνει τη δομική αλλαγή που χρειάζεται; Και το κυριότερο: Πιστεύουν ότι οι ίδιοι οι πολιτικοί έχουν το θάρρος να εφαρμόσουν μια πολιτική που θα τους αφαιρεί το βασικό τους στήριγμα; Δηλαδή το πελατειακό σύστημα που τους ανεβάζει και τους κατεβάζει από τα έδρανα;
Ωραία, λοιπόν, τα οράματα αλλά δεν γεμίζουν ούτε τα στομάχια, ούτε τα όνειρα των νέων της πατρίδας. Και το βασικότερο: Για να φτιάξεις οράματα πρέπει πρώτα θα φτιάξεις κράτος που θα υποστηρίξει αυτά τα οράματα. Όλα τα υπόλοιπα είναι για να περνά η ώρα, να χαζεύει ο κόσμος, να κάνουν ότι δουλεύουν για το καλό της πατρίδας οι πολιτικοί αλλά η χώρα να βουλιάζει.
Δεν τους χωνεύουμε τους Γερμανούς και δικαίως ίσως. Έχουν όμως σύστημα και το τηρούν. Βάζουν στόχους και πρώτα εκπαιδεύουν τους πολίτες για να τους πετύχουν. Θυμάστε μήπως την ατζέντα 2010 του Στρέντερ; Ή για να έρθουμε στα κοντινά. Ο λίγος Ολάντ ανακοίνωσε πρόσφατα την ατζέντα για τη Γαλλία μέχρι το 2025. Αυτοί μπορούν να την υποστηρίξουν. Εμείς μπορούμε ή απλά τα οράματα των πολιτικών θα μείνουν στα συρτάρια ως ασκήσεις εργασίας και ο κόσμος θα ζει μια από τα ίδια;
αριστερός ψάλτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου