Αλλοι θα το ονομάσουν αυτό «στροφή στο ρεαλισμό», ενώ άλλοι θα το χαρακτηρίσουν εντελώς διαφορετικά.
Όπως και να έχει, η ουσία είναι ότι τελικά, έγινε.
Και μάλιστα έγινε με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο από την προηγούμενη αντίστοιχη φορά: τώρα, η Ελλάδα είναι εκείνη που πήρε πάνω της τις σκληρές προτάσεις με τις οποίες οι «θεσμοί» διαπίστωσαν χθες ότι… συμφωνούν και ότι αποτελούν «καλή βάση» για την επίτευξη συμφωνίας…
Μπορεί λοιπόν το μοντέλο να είναι διαφορετικό, όμως το αποτέλεσμα θα είναι προφανώς το ίδιο, αφού οι απαιτήσεις των δανειστών κάθε άλλο παρά κάμφθηκαν ή, πολύ περισσότερο, υπερνικήθηκαν.
Ετσι, με την επικείμενη εντός ολίγων ημερών υπογραφή συμφωνίας, μια νέα περίοδος ξεκινά στην Ελλάδα. Περίοδος πολύ πιο δύσκολη από αυτή που μόλις τελειώνει.
Πλέον, η «αριστερή» ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να υπερασπιστεί και να εφαρμόσει εκείνα τα οποία μεθαύριο θα υπογράψει.
Ποια; Εκείνα (αν όχι και περισσότερα ίσως από εκείνα), τα οποία αδυνατούσε να εφαρμόσει από το περασμένο Φθινόπωρο η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου και εξ αυτού του λόγου έχασε την τελευταία αξιολόγηση της τρόικας και οδηγήθηκε στη συνέχεια σε πτώση – γιατί αυτός ήταν ο λόγος, όχι η προεδρική εκλογή.
Συνεπώς, αυτό που έρχεται δεν θα είναι απλό. Κάθε άλλο μάλιστα.
Όχι επειδή δεν θα θέλουν οι κυβερνώντες, αλλά επειδή είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα μπορέσουν σε όλα τα επίπεδα: από το να εφαρμόσουν μέτρα μέχρι το να εισπράξουν ακόμα περισσότερους φόρους.
Αυτή η κατά Τσίπρα, καθαρά διαφαινόμενη πλέον από χθες, εκδοχή της Realpolitik για πολλούς στην Ελλάδα υπήρξε βάλσαμο της τελευταίας κρίσιμης ώρας. Όμως, για πολλούς άλλους, που συνέθεσαν την κοινωνική βάση της σημερινής κυβερνητικής πλειοψηφίας και, συνεπώς, εξίσου και για την ίδια, είναι περίπου βέβαιο ότι θα αποδειχθεί ένας πραγματικός Γολγοθάς: μέγα, ατέλειωτο μαρτύριο.
Το ερώτημα πλεόν είναι ένα: αν στο βάθος όλων αυτών, υπάρχει και ανάσταση…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου