Ποια είναι η σχέση της Ελλάδα με τη Δύση και για ποιο λόγο έχει αυτή την αντιμετώπιση από τους «εταίρους» της;

Το τελευταίο διάστημα διαπιστώνει κανείς ιδίοις όμμασι ότι οι «εταίροι» μας στην ΕΕ και πρωτίστως η Γερμανία και άλλες βόρειες χώρες, ακόμη και απλοί πολίτες των χωρών αυτών, συμπεριφέρονται στη χώρα μας και στον λαό μας μάλλον ως δυνάστες και αποικιοκράτες - κατακτητές και όχι ως φίλοι και σύμμαχοι εντός του διεθνούς αυτού πολιτικο-οικονομικού οργανισμού, όπως ίσως θα περίμεναν κάποιοι, θεωρώντας ότι σήμερα είμαστε ισότιμοι με τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του δυτικού κόσμου, οι οποίες υποτίθεται ότι έχουν γίνει πλέον φιλειρηνικές, ανιδιοτελείς και αλληλέγγυες προς τους φτωχότερους ευρωπαϊκούς λαούς του Νότου, αλλά και των άλλων ηπείρων, απεμπολώντας τις έως τώρα γεωστρατηγικές τους φιλοδοξίες. Η αλήθεια όμως, όπως αποδεικνύεται, δείχνει πολύ διαφορετική από τη ρομαντική έως αφελή αυτή προσέγγιση. Η Ελλάδα και ο λαός της γίνεται βορά στα νύχια ευρωπαϊκών οικονομικό-πολιτικών κέντρων εξουσίας, με...
προεξάρχουσα τη Γερμανία και τους δορυφόρους της, αιφνιδιάζοντας κάποιους συμπατριώτες μας, μολονότι η ιστορία άλλα μάς έχει διδάξει.
Πέραν όμως των προφανών οικονομικών συμφερόντων και γεωστρατηγικών επιδιώξεων άλλων ευρωπαϊκών χωρών εις βάρος της χώρας μας, όπως και κατά άλλων χωρών, υπάρχει και μία άλλη παράμετρος, η οποία επιδρά σε ψυχολογικό επίπεδο, πρωτίστως των απλών πολιτών, και οποία δεν θα πρέπει να αγνοηθεί ή να υποτιμηθεί: πρόκειται για το ιστορικό-πολιτισμικό υπόβαθρο των σχέσεων των δύο πλευρών.
Η Ελλάδα είναι ευρωπαϊκή, δεν είναι όμως δυτική χώρα, δεν ανήκει στη Δύση, ούτε και στην Ανατολή. Βρίσκεται κάπου ενδιάμεσα. Μετέχει μεν σε οργανισμούς δυτικούς, ωστόσο δεν αποτελεί οργανικό κομμάτι του δυτικού πολιτισμού και του δυτικού κόσμου και αυτό είναι κάτι που ισχυρίζονται οι και ίδιοι οι Δυτικοί (βλ. ενδεικτικά Σ. Χάντιγκτον, Η σύγκρουση των πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης, Αθήνα 1999, σελ. 30-31, 217 & Φ. Νεμό, Τι είναι η Δύση;, Αθήνα 2008, σελ. 138, 140-142). Μπορεί η αρχαία-κλασσική Ελλάδα να συνέβαλε -εν πολλοίς μέσω Ρώμης- στη διαμόρφωση του δυτικού πολιτισμού (όπως αντιστοίχως το Βυζάντιο και ο Μ. Αλέξανδρος επηρέασαν πολιτισμικά τον σλαβικό κόσμο και τους λαούς της Μέσης Ανατολής), ωστόσο ο Νεώτερος Ελληνισμός είναι κάτι το διακριτό, δεδομένου ότι ως ευρωπαϊκή Δύση ορίζεται ουσιαστικά ως ο χώρος όπου επικρατεί το καθολικό και το προτεσταντικό δόγμα και χρησιμοποιείται κατά κανόνα το λατινικό αλφάβητο, ενώ είναι εκεί σύνηθες φαινόμενο η αποικιοκρατία, αρχής γενομένης από τις Σταυροφορίες (τέλη 11ου αι.), συνοδευόμενη από την πεποίθηση των λαών που την αποτελούν, της υπεροχής των αξιών της έναντι εκείνων των υπολοίπων λαών της υφηλίου («πολιτιστικός ιμπεριαλισμός»), οι οποίοι θεωρούνται τρόπον τινά «υποδεέστεροι» και που άρα τους αρμόζει να μην ζουν ελεύθεροι, αλλά να κυβερνώνται από Δυτικούς αποικιοκράτες. Η ευρωπαϊκή λοιπόν Δύση θα λέγαμε ότι εκτείνεται από τη Φινλανδία μέχρι το Ντουμπρόβνικ της Κροατίας, έχοντας ως παραδείγματα αποικιοκρατικών δυνάμεων, με υπερπόντιες κτήσεις, την Ισπανία, την Πορτογαλία, πρωτίστως δε την Αγγλία, αλλά και τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, τη Δανία, τη Νορβηγία, τη Σουηδία, τη Γερμανία, την Ιταλία. Ιστορικός της δε πυρήνας θεωρείται το μεσαιωνικό βασίλειο των Φράγκων του Καρλομάγνου (800 μ.Χ.), εξ ου προφανώς και η λαϊκή ονομασία για τους Δυτικούς γενικά, «Φράγκοι».
Επιπλέον, στο συλλογικό υποσυνείδητο του Δυτικοευρωπαίου, ίσως δε περισσότερο του Βορειοευρωπαίου, ο Έλληνας φαίνεται να είναι κάτι το ξένο, εάν όχι ως κάτι το εχθρικό, ως «σχισματικός» χριστιανός Ορθόδοξος, όπως συνάγεται και από την ύπαρξη σχετικών αρνητικών στερεοτύπων στη Δύση για τους Έλληνες από τον 10ο αιώνα έως σήμερα (βλ. σχετ. http://ardin-rixi.gr/archives/10056). Ο λαός μας, όπως και άλλοι λαοί της περιοχής της χερσονήσου του Αίμου και της Μέσης Ανατολής, αντιμετωπίστηκαν και αντιμετωπίζονται προφανώς ακόμη και σήμερα ως κάτι το «εξωτικό» και το «υποδεέστερο», υπό το οπτικό πρίσμα του Οριενταλισμού. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, εύλογο θεωρείται το «δικαίωμα» του κάθε Δυτικοευρωπαίου και πρωτίστως του κάθε Βορειοευρωπαίου, ακόμη και του απλού πολίτη, να φέρεται ατιμωτικά και περιφρονητικά έναντι του λαού μας και να είναι προκλητικός (μην πληρώνοντας π.χ. τον λογαριασμό στις ταβέρνες και τα ξενοδοχεία ή να απαιτεί να μπει χωρίς εισιτήριο σε αρχαιολογικούς χώρους), να θέλει να αρπάξει για ακόμη μία φορά τους θησαυρούς της πολιτιστικής μας κληρονομιάς ως «αρχαιολάτρης», υπό τη μορφή ιδιωτικοποιήσεων, να λεηλατήσει τον φυσικό μας πλούτο και να ιδιοποιηθεί τις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές, στο πλαίσιο μίας νέου τύπου αποικιοκρατίας, με πρόσχημα το δημόσιο χρέος, το οποίο και αποτελεί το όχημα για τον εξανδραποδισμό μας και για την εκποίηση της γης μας, αντί πινακίου φακής, στους Δυτικοευρωπαίους δήθεν φίλους και συμμάχους μας, μα στην πραγματικότητα αποικιοκράτες που αξιοποιούν προς όφελός τους τα ερείσματα που τους παρέχει ο θεσμικός τους ρόλος εντός της ΕΕ. Τώρα πλέον που οι αυταπάτες περί «ισοτιμίας» των μελών της ΕΕ αρχίζουν και ξεθωριάζουν, ο λαός μας μπορεί να αντικρίσει αυτή τη φορά με νηφαλιότητα και ψυχραιμία την πραγματικότητα, που δεν είναι άλλη από εκείνη της επανάληψης της δυτικής αποικιοκρατίας των τόσων αιώνων, σε ευρωπαϊκό αυτή τη φορά (αλλά όχι για πρώτη φορά) έδαφος..
Ως προς το τι θα πρέπει να κάνουμε για να σώσουμε τον τόπο μας, αυτό αποτελεί το αντικείμενο μίας άλλης συζήτησης.


Θ.Κ.