Ψάχνοντας να κάνει κανείς μιά ψύχραιμη πρόωρη αποτίμηση της νέας συμφωνίας, βρίσκει δύο πράγματα:
Πρώτον δεν υπάρχει ψυχραιμία.
Και δεύτερον δεν υπάρχει συμφωνία. Υπάρχει ένα νέο θηριώδες μνημόνιο που μας επιβλήθηκε.
Χάσαμε την μάχη ή τον πόλεμο;
Χάσαμε την μπάλα, και την γη κάτω απ' τα πόδια μας.
Πώς θα πορευτούμε από 'δω και μπρός;
Μόνοι όπως πάντα. Αν και το 62% δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να είναι μόνο. Είναι πολύ (και πολλοί) από μόνο του.
Τούτη η κυβέρνηση ή άλλη;
Δε βαριέσαι.
Ένα θα μας καίει όμως για πάντα:
Πώς ένας νέος άντρας, άφθαρτος, με καθαρά κατά τεκμήριο χέρια, προικισμένος και ευφυής, έμπειρος στο πολιτικό παιχνίδι και στην τακτική, πώς αποφάσισε να αυτοκτονήσει πολιτικά;
Ή μας διαφεύγει κάτι;
Ίσως είναι η μόνη αμφιβολία που θα μπορούσε (δυνητικά κι απελπισμένα) να μας κάνει να κρατήσουμε μιά ''πισινή''. Κι αυτό για όσους θέλουν. Για όσους από μας έχουν παραμείνει ακόμη καλόπιστοι.
Λένε πως στις έξη τα ξημερώματα η ρήξη είχε σχεδόν συμβεί.
Μετά γύρισαν όλα καπάκι.
Είδες κύριε πρωθυπουργέ πόσο απέχει ο θρίαμβος απ' την καταστροφή;
Πόσο απέχει ο ηγέτης απ' τον διαχειριστή;
Μιά ανάσα δρόμος.
Φοβόμαστε μόνο πως όταν θα ξαναψάχνεις το στρατί για την λαϊκή ετυμηγορία, χωρίς το χρυσάφι της αγάπης του λαού, θα ψάχνεις μάταια.
Φοβόμαστε. Και για 'μας, και για σένα.
Και, φίλε (ακόμη) Αλέξη:
Πρώτον, σ' ευχαριστούμε για την ωραία διαδρομή, και που μας έβαλες να μετρηθούμε.
Βρεθήκαμε 62% κάτω από απίστευτα αντίξοες συνθήκες.
Και δεύτερον:
Να την φοράς την γραβάτα.
Σου πάει.
Την κέρδισες επάξια!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου