Άλλο ένα στάδιο πριν το «ξεπούλημα»; Θα έλεγε κάποιος από τους πολλούς οπαδούς της κρατικής διαχείρισης του δημόσιου «πλούτου». Αλλά ποιον ακριβώς «πλούτο» εννοεί, όταν δεν υπάρχει ούτε μία ΔΕΚΟ για δείγμα που να αποδίδει έστω και ένα ευρώ καθαρό και μη επιδοτούμενο, στην τσέπη του «ιδιοκτήτη» ελληνικού λαού;
Σε όλα τα τελευταία μνημονιακά χρόνια, μας δόθηκε η ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε πολλές αλήθειες αλλά ακόμα δίνουμε μάχη εναντίον της πραγματικότητας. Ας μου πει κάποιος, χρησιμοποιώντας ένα τουλάχιστον ευθύ επιχείρημα, για την αποδοτική λειτουργία, ενός συστήματος ή υποσυστήματος της ελληνικής διοίκησης. Έστω ένα δείγμα στο οποίο μπορεί να χρησιμοποιήσει συγκριτικά πανευρωπαϊκά στοιχεία για τους δείκτες ποιότητας και εξυπηρέτησης της κοινωνίας.
Οι ΔΕΚΟ λειτουργούν σαν μαύρη τρύπα του χρέους και οι υπηρεσίες τους δεν αποδίδουν. Το εκπαιδευτικό σύστημα παραπαίει με τις αστείες αποφάσεις των «ευφυέστατων» υπουργών Παιδείας. Το σύστημα υγείας είναι εξαθλιωμένο και υπερχρεωμένο. Οι Περιφέρειες, οι Δήμοι, οι οργανισμοί, οι φορείς, είναι, εδώ και δεκαετίες, εγκλωβισμένοι στην εξάρτηση από τα κρατικά ταμεία των δανεικών χορηγήσεων. Η εξωτερική πολιτική και η αντιπροσώπευση της χώρας στην ΕΕ, δεν διαθέτει καμία στρατηγική και κανένα σχέδιο διεκδίκησης των εθνικών συμφερόντων.
Μα, σε ποιον ακριβώς τομέα διοίκησης, υπάρχει θετικό ισοζύγιο για να αισθανθεί κανείς υπερήφανος για τις αποδόσεις; Για να μην αναφερθώ στις ιστορικές φάσεις, που συνθέτουν όλο το παζλ της εθνικής μας αφήγησης.
Αν λάβει κανείς υπόψη του πως οτιδήποτε τείνει στον εκσυγχρονισμό της χώρας, γίνεται από ξένους, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο.
Μπορεί τέλος πάντων, η Ελλάδα να διοικηθεί από τους ίδιους τους Έλληνες; H απάντηση είναι λίγο σύνθετη: Εφόσον συνεχίζει να υφίσταται ως κυρίαρχο κράτος, για 186 χρόνια, προφανώς και μπορεί. Από την άλλη όμως, η αναζήτηση των επιμέρους χαρακτηριστικών, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί να διοικηθεί σωστά. Και μάλιστα, στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, μεγαλώνει το αδιέξοδο, αν λάβουμε σοβαρά υπόψη μας, τι θα ακολουθήσει στο πολιτικό σύστημα μετά τις επόμενες εκλογές. Όταν δηλαδή, η παραπαίουσα Αριστερά κάνει τα πάντα για να σαμποτάρει τον σχηματισμό σταθερής κυβέρνησης.
Που καταλήγουμε λοιπόν; Χρειαζόμαστε ένα διαρκές μνημόνιο για να «γίνουμε άνθρωποι»; Πρέπει να παραδώσουμε την εξουσία εν λευκώ στους δανειστές μας και να απολαύσουμε την ηδονή της ανευθυνότητας; Ή μήπως πρέπει να απαλλαγούμε από κάθε ευρωπαϊκή κηδεμονία για να μεταβληθούμε σε μία μεσογειακή «μπανανία» κάποιου οδυνηρού ολοκληρωτισμού;
Tίποτα από αυτά. Η λύση για την συνέχεια όλων μας, εφόσον θέλουμε να διατηρήσουμε την ταυτότητα με την οποία ταξιδεύουμε μέσα στο χρόνο, είναι να διοικήσουμε οι ίδιοι τη χώρα μας. Όχι για να την αποτελειώσουμε αλλά για να ανακτήσουμε την υποτιθέμενη κυριαρχία μας στην διεκδίκηση των συλλογικών συμφερόντων.
Πόσο εφικτή είναι μία τέτοια προοπτική; Ελάχιστα εφικτή έως εντελώς ανέφικτη, για πολλούς και διάφορους λόγους. Ο πρώτος είναι η παράδοση της οικονομίας στους δανειστές από το 2010, με ταυτόχρονη ομολογία ανικανότητας ανάληψης της εθνικής ευθύνης για τα δημοσιονομικά μας. Ο δεύτερος είναι η εξουσιομανία που κυριαρχεί στο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και ο τρίτος, ο κατακερματισμός της ελληνικής κοινωνίας μαζί με τις εκρηκτικές τάσεις μηδενισμού της- κανείς δεν έχει πια εμπιστοσύνη να διοικηθεί από κανέναν!
Οποιαδήποτε έλλογη επιλογή μας δείχνει έναν και μόνο δρόμο: Nα πέσει από τον ουρανό ένας ηγέτης που θέλει να διοικήσει μια κανονική χώρα! Πρώτα να την φανταστεί, να την σχεδιάσει και μετά να πείσει τους πολίτες της ότι δεν υπάρχει συλλογική ανεξαρτησία, χωρίς ευθύνη και αγώνα αξιοπρέπειας. Που θα θέλει την κοινωνία όρθια και όχι σκυφτή για να της δίνει ελεημοσύνη, προσποιούμενος τον φιλέσπλαχνο «προαγωγό» της.
Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα θα διοικηθεί από τους Έλληνες όταν οι ίδιοι θελήσουν να την διοικήσουν. Στο παρελθόν δεν ήθελαν, τώρα δεν θέλουν, γιατί να θελήσουν στο μέλλον;
Είναι το ερώτημα που θα μας βασανίζει όλο και περισσότερο, στα επόμενα χρόνια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου