Ανακοίνωση της ΚΝΕ για τα 40 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου

Φύσηξε ξαφνικὸς ἀγέρας. Τρίξαν τὰ βαριὰ παντζούρια.
Σηκώθηκαν τὰ φύλλα ἀπ᾽τὸ χῶμα. Φύγανε, φύγανε.
Ἒμειναν μόνο οἱ πέτρες. Πρέπει μ᾽ αὐτὲς νὰ βολευτοῦμε τώρα·
μ᾽ αὐτές, μ᾽ αὐτές, – ξαναλέει. Ὃταν ἡ νύχτα κατεβαίνει
ἀπ᾽ τὸ μεγάλο μελανὶ βουνὸ καὶ ρίχνει τὰ κλειδιὰ μας στὸ πηγάδι, –
πέτρες μου, πέτρες μου, – λέει – νὰ πελεκήσω ἓνα-ἓνα
τ᾽ἂγνωστα πρόσωπά μου καὶ τὸ σῶμα μου, μὲ τὃνα μου χέρι
σφιγμένο δυνατά, ὑψομένο πάνω ἀπ᾽τὸν τοῖχο.

30.5.68
Γ. Ρίτσος

από την συλλογή Πέτρες, Επαναλήψεις, Κιγκλίδωμα

ΜE ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΘΥΣΙΑ ΓΡΑΦΕΤΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ 
40 χρόνια απ’ τον μεγάλο ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβρη του ’73 παλεύουμε για το δικό μας μέλλον. Ο λαός, η νεολαία με την αποφασιστική, την οργανωμένη δράση τους μπορούν να βάλουν τη δική τους σφραγίδα, να...

επιβάλουν το δικό τους δίκιο, ενάντια στον ζυγό των μονοπωλίων, της ΕΕ, του ιμπεριαλισμού.

Ποιοι και γιατί επέβαλαν τη στρατιωτική δικτατορία;
Η διακυβέρνηση της χώρας, την 21η Απριλίου 1967,πέρασε από τα αστικά κόμματα σε τμήματα δυνάμεων του στρατού. Το πραξικόπημα έγινε στο όνομα του υποτιθέμενου “κομμουνιστικού κινδύνου”. Αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά πως ο αντικομμουνισμός είναι πάντοτε προπομπός συνολικότερων αντιλαϊκών σχεδίων, έχει στο στόχαστρο συνολικά τον λαό, τη νεολαία , το κίνημα.

Οι λόγοι που επέβαλαν τη δικτατορία ήταν η εξυπηρέτηση εσωτερικών αναγκών του συστήματος, καθώς υπήρχαν αντιθέσεις ανάμεσα σε αστικά κόμματα και το Παλάτι, που υπήρχε ακόμα και ήταν μέρος του αστικού πολιτικού συστήματος, αλλά και για να στηριχθούν οι επιδιώξεις του αμερικανο-νατοϊκού ιμπεριαλισμού στην περιοχή.

Η εξουσία δεν άλλαξε χέρια, την κρατούσαν οι καπιταλιστές, τα μονοπώλια. Αυτό που άλλαξε ήταν η μορφή άσκησής της. Η δικτατορία ήταν ένα καθεστώς τρόμου -με εξορίες, βασανιστήρια, φυλακές, εκτελέσεις- που υπεράσπιζε την εξουσία των μονοπωλίων. Το κεφάλαιο, τα μονοπώλια βγήκαν ενισχυμένα απ’ τη χουντική διακυβέρνηση. Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος είχε πει, για παράδειγμα, στους εφοπλιστές: «Έλθετε προς ημάς και πέστε μας τι θέλετε. Εκ προοιμίου σας βεβαιώ, ότι η κυβέρνησις θα σας το δώση.».

Τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών εκτινάχθηκαν, ενώ εντάθηκε η εκμετάλλευση της  εργατικής τάξης, τσακίστηκε το εργατικό κίνημα με τον βούρδουλα της καταστολής. Αυτό το καθεστώς υμνούν σήμερα οι ναζί εγκληματίες της Χρυσής Αυγής, που  είχε στα όπα όπα το μεγάλο κεφάλαιο και τα κέρδη του, και στον “γύψο” τον λαό, τη νεολαία, τις ανάγκες και τους αγώνες τους.

Τα σκάνδαλα της Χούντας
Ένα επιχείρημα των σημερινών θιασωτών της Χούντας, δηλαδή της Χρυσής Αυγής, είναι ότι “οι χουντικοί πέθαναν στην ψάθα” ή ότι η Χούντα αντιμετώπισε την “φαυλοκρατία” και τη “διαφθορά του πολιτικού συστήματος”. Στην πραγματικότητα στα χρόνια της δικτατορίας έγινε ένα πραγματικό “πάρτι” υπεξαίρεσης χρημάτων, ρουσφετιών και σκανδάλων. Οι Χουντικοί έφτασαν δε σε τέτοιο σημείο που μέχρι και ο γνωστός προπαγανδιστής της δικτατορίας  Σάββας Κωνσταντόπουλος αναγκάστηκε να γράψει: «Λυπούμαι, διότι είμαι υποχρεωμένος να μνημονεύσω και ένα άλλο εκτάκτως λυπηρόν φαινόμενον. Ενεφανίσθη και αναπτύσσεται μία νέο-φαυλοκρατία (ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών, ατομική προβολή κοκ)».

Τα μεγαλύτερα σκάνδαλα αφορούσαν  συμβάσεις με ντόπια και ξένα μονοπώλια, όπως η σύμβαση με την εταιρεία “Lipton’ και η σύμβαση της  Εγνατίας.

Εκατομμύρια αρπάχτηκαν επίσης απ’ τους Χουντικούς για την κατασκευή του “Ναού του Σωτήρος”, το περιβόητο “Τάμα του Έθνους”. Για την κατασκευή του ναού, μαζεύτηκαν περίπου 450 εκατομμύρια δραχμές, με πολλά απ’ αυτά τα χρήματα να προέρχονται από υποχρεωτικές “εισφορές” των δημοσίων υπαλλήλων. Μετά τη χούντα, στο ταμείο βρέθηκαν περίπου 47 εκατομμύρια. Πάνω από 400 εκατομμύρια δραχμές είχαν κάνει “φτερά”…
Στον Δήμο της Αθήνας επίσης τα σκάνδαλα της Χούντας ξεπέρασαν το 1 δισεκατομμύριο δραχμές!

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ οργανώνουν τον αντιδικτατορικό αγώνα
Η αδυναμία του λαϊκού κινήματος να αντιτάξει άμεσα αντίσταση, παρ’ ότι τα σχέδια της δικτατορίας ήταν γνωστά, ώστε με καλύτερους όρους να οργανωθεί από την αρχή η αντιδικτατορική πάλη, αποδεικνύουν πως μονάχα ένα γερά οργανωμένο εργατικό-λαϊκό κίνημα που αντιπαλεύει την εξουσία των μονοπωλίων μπορεί να είναι έτοιμο για να αντιμετωπίσει τα σχέδια σε βάρος του λαού.

Βασική προϋπόθεση για να μπορέσει το εργατικό-λαϊκό κίνημα να ανασυνταχθεί και να οργανωθεί, όπως αποδείχτηκε  και από την περίοδο του  αγώνα ενάντια στη δικτατορία, είναι το δυνάμωμα του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.

Το χρονικό του αγώνα
Το πρώτο διάστημα, μετά την επιβολή της δικτατορίας, όταν κυριαρχούσε ακόμα ο φόβος και η ηττοπάθεια, καθοριστική σημασία για το σπάσιμο αυτού του κλίματος, για να πάρει κουράγιο ο λαός, είχε η αταλάντευτη στάση των κομμουνιστών απέναντι στους ανακριτές, τους δεσμοφύλακες, τους βασανιστές.

Τα θεμέλια της ανασύνταξης του κινήματος μπαίνουν το 1968. Το ΚΚΕ ανασυγκροτεί τις παράνομες Οργανώσεις του, ξεκαθαρίζει τις γραμμές του απ’ τους οπορτουνιστές που ήθελαν να το διαλύσουν. Ξεκινά τον Μάρτη η κυκλοφορία του παράνομου “Ριζοσπάστη”. Λίγους μήνες μετά, τον Σεπτέμβρη, ιδρύεται η ΚΝΕ. Η απόφαση αυτή σκορπίζει ενθουσιασμό, δίνει κουράγιο στον λαό. Ταυτόχρονα, ξεκινά και η έκδοση του παράνομου “Οδηγητή”.

Με πρωτοβουλία του ΚΚΕ και  της ΚΝΕ και καθώς αναπτύσσονται  οι Οργανώσεις τους, ιδρύονται οι αντιδικτατορικές Οργανώσεις: το Πανελλήνιο Αντιδικτατορικό  Μέτωπο (ήδη απ’ τον Μάη του  ’67), το ΠΑΜ Νέων, η Ενιαία Συνδικαλιστική Αντιδικτατορική Κίνηση - ΕΣΑΚ  (τον Απρίλη του ’68), η Αντιδικτατορική Φοιτητική Ένωση Ελλάδας - Αντι-ΕΦΕΕ και η Μαθητική Οργάνωση Δημοκρατικής Νεολαίας Ελλάδας - ΜΟΔΝΕ.

Σε πρώτη φάση, ο αγώνας είχε διάφορες μορφές: διαβήματα, υπομνήματα, διακίνηση  του παράνομου Τύπου, προπαγανδιστική δουλειά με πέταγμα τρικ, αναγραφή συνθημάτων και μετάδοση ηχογραφημένων μηνυμάτων, κινητοποιήσεις με οικογένειες κρατουμένων κατά των βασανιστηρίων.

Στα τέλη του 1971 και καθώς εξελίσσεται  διεθνής καπιταλιστική οικονομική κρίση (η λεγόμενη “πετρελαϊκή”), ο αντιδικτατορικός αγώνας αρχίζει να σημειώνει άνοδο.

Ιδιαίτερα το 1973, υπάρχουν σοβαρές αντιδράσεις  απ’ την εργατική τάξη. Στην πρώτη  γραμμή μπαίνουν διεκδικήσεις για τα μεροκάματα, τα ωράρια, τις συνδικαλιστικές  ελευθερίες. Οργανώνονται απεργίες στους τυπογράφους της Αθήνας, τους αλιεργάτες της Καβάλας, τους τεχνικούς της “Ολυμπιακής”, στη ΔΕΗ κα.

Κινητοποιήσεις οργανώνονται απ’  τους φοιτητές-σπουδαστές, που είχαν  περισσότερες δυνατότητες ημινόμιμης δράσης.

Απ’ το 1972 ξεκινούν κινητοποιήσεις με αιχμή το αίτημα της διεξαγωγής γνήσιων σπουδαστικών εκλογών. Το 1973, με αφορμή τον “καταστατικό χάρτη” της Ανώτατης Παιδείας που προωθούσε η Χούντα, οι αγώνες κλιμακώνονται. Τον Φλεβάρη οι φοιτητές καταλαμβάνουν τη Νομική για δύο μέρες. Μέσα στους μήνες Μάρτη-Απρίλη γίνονται καταλήψεις στην Ιατρική, ξανά στη Νομική, διάφορες κινητοποιήσεις σε άλλες σχολές της Αθήνας, της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης.

Αγωνιστικές κινητοποιήσεις οργανώνονται και από τους αγρότες, γίνονται συλλαλητήρια εναντίον των απαλλοτριώσεων γης που εφαρμόζονταν για την εξυπηρέτηση των μονοπωλίων.

Παράλληλα πραγματοποιούνται και  εκδηλώσεις με καθαρά πολιτικό-αντιδικτατορικό  χαρακτήρα. Τέτοιες μέρες κινητοποίησης  του λαού ήταν η 28η Οκτώβρη του  ’72, η επέτειος του πραξικοπήματος το ’73, η Πρωτομαγιά του ’73, η νυχτερινή διαδήλωση μετά τον σχηματισμό της κυβέρνησης Μαρκεζίνη.

Η ανάπτυξη του αντιδικτατορικού αγώνα  βέβαια δεν προέκυψε μόνο απ’ το ανέβασμα των μορφών πάλης αλλά και  με την όξυνση της ιδεολογικοπολιτικής  διαπάλης. Είχε μεγάλη σημασία, για να προχωρήσει το κίνημα μπροστά, να ηττηθούν οι απόψεις που ήθελαν συμβιβασμό με τη Χούντα, στη λογική του μικρότερου κακού, του ρεαλισμού της υποταγής. Βασικός φορέας αυτών των απόψεων ήταν ένας από τους “προγόνους” του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, το λεγόμενο “ΚΚΕ Εσωτερικού”.

Μέσα απ’ αυτή τη διαδρομή φτάνουμε στον Νοέμβρη του ’73 και την  κατάληψη του Πολυτεχνείου, που δεν  ήρθε σαν ξέσπασμα, σαν “κεραυνός  εν αιθρία” αλλά ήταν το επιστέγασμα  και η κορύφωση όλης της προηγούμενης αγωνιστικής πορείας του λαού και της νεολαίας.

Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου
Το απόγευμα της Τετάρτης 14 Νοέμβρη ξεκινά η κατάληψη του Πολυτεχνείου. Φτιάχνεται ο πρώτος ραδιοφωνικός πομπός, αρκετός κόσμος μαζεύεται γύρω απ’ το Πολυτεχνείο ως το βράδυ.

Την επόμενη μέρα, η Κομματική Οργάνωση Αθήνας καλεί τους εργαζόμενους και τους νέους να κατέβουν μαζικά στο Πολυτεχνείο. Από εκείνη τη στιγμή η κατάληψη του Πολυτεχνείου, καθώς ενώνεται με το εργατικό-λαϊκό κίνημα, αποκτά χαρακτήρα παλλαϊκού ξεσηκωμού. Δίπλα στο σύνθημα «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» δυνάμωναν και τα «Έξω οι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ» και «Κάτω η Χούντα». Το μήνυμα ήταν πολιτικό, ανατρεπτικό, αντιιμπεριαλιστικό.

Ο ρόλος του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, παρά τις ελλείψεις που παρουσιάστηκαν, ήταν σημαντικός και πολλές φορές καθοριστικός.
Η 16η Νοέμβρη ήταν η μέρα της κορύφωσης της εξέγερσης. Οι φοιτητές της Θεσσαλονίκης και της Πάτρας προχωρούν και αυτοί σε καταλήψεις. Στην Αθήνα χιλιάδες λαού κατεβαίνουν με πυκνά και μεγάλα μπλοκ στο Πολυτεχνείο. Οι οικοδόμοι και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι έχουν τα μαχητικότερα μπλοκ. Περίπου 150.000 λαού είναι στους δρόμους. Η αστυνομία χτυπά τον λαό, χωρίς να μπορεί να διαλύσει τις διαδηλώσεις. Αργά το απόγευμα πέφτουν οι πρώτοι νεκροί.

Ξημερώματα της 17ης Νοέμβρη τα τανκς  κυκλώνουν το Πολυτεχνείο. Στις 3 το πρωί ένα απ’ τα τανκς πέφτει πάνω στην πύλη του Πολυτεχνείου. Η θυσία δεν πήγε χαμένη: άνοιξε ο δρόμος για την κατάρρευση της δικτατορίας, χιλιάδες νέοι και νέες απ’ το παράδειγμα του Πολυτεχνείου διαπαιδαγωγήθηκαν με τα ιδανικά του αγώνα, της οργανωμένης απειθαρχίας και ανυπακοής.
Τον Ιούλη του 1974 κάτω από το βάρος της κρίσης στην Κύπρο αλλά και λόγω των αναγκών του ίδιου του  συστήματος , το καθεστώς  κατέρρευσε.

Οργανωνόμαστε για την ανατροπή!
Όλη η 7χρονη αντιδικτατορική πάλη του λαού μας, ο  ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου απέδειξαν πως κανένας αντιδραστικός μηχανισμός όσο κι αν εμφανίζεται παντοδύναμος και αιώνιος, δεν γλιτώνει από τις αντιθέσεις του,  δεν μπορεί να αναμετρηθεί με την υπεροχή του οργανωμένου εργατικού-λαϊκού κινήματος.

Η μορφή άσκησης της εξουσίας το 1974 άλλαξε, η εξουσία όμως παρέμεινε στα χέρια των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των μεγαλοεπιχειρηματιών. Όσες κυβερνήσεις αναδείχτηκαν από τότε μέχρι και σήμερα αυτούς υπηρετούν.

Οι καπιταλιστές γνωρίζουν τη δύναμη του λαού, έχουν τον φόβο του. Γι’ αυτό διαχρονικά εναλλάσσουν, μεταμφιέζουν τις μορφές διαχείρισης της εξουσίας τους. Έτσι αξιοποιούν διάφορες εναλλακτικές λύσεις και σχήματα, είτε χώρια, είτε μαζί την τρομοκρατία και την καταστολή,  με το “καρότο” και τις αυταπάτες.

Οι εκμεταλλευτές δε διστάζουν  να αξιοποιούν φασιστικές οργανώσεις, όπως τη Χρυσή Αυγή. Δικό τους γέννημα  είναι οι εγκληματίες-ναζιστές της  Χρυσής Αυγής. Πότε τους “μαζεύουν” και  πότε τους “αμολάνε” κατά πώς τους βολεύει. Πότε τους θέλουν “αγανακτισμένους” και πότε «σοβαρούς». Αξιοποιούν ενέργειες που είτε είναι είτε λειτουργούν προβοκατόρικα, για να μεθοδεύουν σχεδιασμούς.

Εύκολες λύσεις χωρίς αγώνα και θυσίες ποτέ δεν έρχονται
Ο λαός, η νεολαία όταν είναι οργανωμένοι και ενωμένοι, όταν ξέρουν γιατί παλεύουν και “πολεμούν” μπορούν να ξεπεράσουν κάθε δυσκολία. Μπορούν να αποκτήσουν τεράστια δύναμη όταν απορρίψουν και αφήσουν τις λογικές διαχείρισης του σημερινού σάπιου συστήματος, τις κυβερνήσεις της μιας ή της άλλης πολιτικής δύναμης, που τάχα θα τους λύσουν το πρόβλημα. Έχοντας στόχο τη ρήξη με τα μονοπώλια, την εξουσία τους, την ΕΕ.

Οι νέοι και οι νέες έχουν συμφέρον σήμερα να παλέψουν, να παραμερίσουν φόβους και αυταπάτες. Να συμβάλλουν αποφασιστικά με τη συμμετοχή και την πάλη τους στην ανασύνταξη του κινήματος. Μαζικοποιώντας τα σωματεία και τις επιτροπές αγώνα στους χώρους δουλειάς, δυναμώνοντας τις επιτροπές και τα συμβούλια στην επαγγελματική εκπαίδευση.  Συγκροτώντας επιτροπές ανέργων στα σωματεία και στις λαϊκές γειτονιές. Δυναμώνοντας τους φοιτητικούς και σπουδαστικούς συλλόγους, κόντρα στον εκφυλισμό. Δίνοντας αγωνιστική ζωή στη συλλογική δραστηριότητα μέσα στα σχολεία και στα μαθητικά συμβούλια.  Ενισχύοντας σε κάθε χώρο τον  αγώνα διεκδίκησης των σύγχρονων αναγκών μας σε μόρφωση, δουλειά, ζωή με δικαιώματα. Κόντρα στο σύστημα, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς φασισμό, κρίσεις και πολέμους βρίσκεται η λύση στα αδιέξοδα που συναντάμε καθημερινά.

Συνεχίζουμε την πάλη για να ανατρέψουμε τη δικτατορία των μονοπωλίων με όποια μορφή κι αν εμφανίζεται,  για να κατακτήσει ο λαός την εξουσία και να γίνει κυρίαρχος του πλούτου που παράγει!
Με την αυτοθυσία, την προσφορά, την πρωτοπόρα δράση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ , όπως πάντα στην ιστορία του λαϊκού κινήματος, ανοίγει ο δρόμος για να νικήσει το δίκιο του λαού και των παιδιών του.
Η κοινωνική εξέλιξη δε σταματάει εδώ, στη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα. Ο 21ος αιώνας θα είναι αιώνας νέων εξεγέρσεων και κοινωνικών επαναστάσεων, που θα οδηγήσουν ξανά την ανθρωπότητα στη πρόοδο! Η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ο σοσιαλισμός είναι το μέλλον!