Αυτό βροντοφωνάζει όλο το facebook που ξυπνά νωρίτερα ακόμη κι από τα σαλιγκάρια. Και να η βαθυστόχαστη είδηση πως «σήμερα είναι μια καινούρια μέρα»…
Και δώστου τα μπρίκια να έχουν πάρει φωτιά για να κερνάμε τους «φίλους» μας πρωινό καφεδάκι…
Και γιατί να μην είναι ωραία η ζωή εδώ που τα λέμε… Ούτε καν η φασαρία που κάνουν οι Γάλλοι διαδηλωτές δε φτάνει μέχρι εδώ για να μας χαλάσει την ησυχία. Ο γείτονας που μόλις του έκοψε το ρεύμα η ΔΕΗ, έχει σφιχταγγαλιάσει την αξιοπρέπειά του και πονάει βουβά γι αυτή την ταπείνωση στα μάτια των παιδιών του. Ως πότε θα μπορεί;
Η ζωή είναι ωραία… Το φιλαράκι μας, πετάχτηκε έξω από τη ρύθμιση των νταβέληδων του ΤΕΒΕ, διότι έτσι το θέλησε η κυβέρνηση της «αριστεράς». Κι επειδή το ξέρει καλά πως δε θα τα καταφέρει να τη γυρίσει, κανείς δεν ξέρει αν από μέσα του εύχεται ΝΑ ΜΗΝ ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ ΠΟΤΕ γι αυτόν η αποψινή νύχτα, γιατί κάθε καινούρια μέρα σημαίνει καινούρια χρέη, σημαίνει δυστυχισμένη ζωή, σημαίνει ταπεινωμένα γεράματα, σημαίνει απαγορευμένο δικαίωμα στην υγεία, σημαίνει θάνατο χωρίς ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Πόσο θ αντέξει;
Η ζωή είναι ωραία… Άλλωστε ποιόν ενόχλησαν οι εκατοντάδες χιλιάδες νέοι μας στις λίστες του ΟΑΕΔ, που προσπαθούν να κοιτάξουν με τα γυαλιά της ψευδαίσθησης τη δυστυχία που τους έχουν επιβάλει; Κανέναν δεν ενοχλούν. Δε φωνάζουν. Δεν παλεύουν. Κάθονται και περιμένουν χωρίς και οι ίδιοι να ξέρουν τι ακριβώς περιμένουν. Πόσο θ αντέξουν…;
Η ζωή είναι ωραία… Λεφτά δεν έχουμε… Αξιοπρέπεια δεν απέμεινε… Σπίτια χάνονται… Ζωές χάνονται… Η ίδια η πατρίδα μας τεμαχίζεται και καταργείται… Αλλά κατά τα λοιπά… την έχει την ομορφάδα της.
Στο ρυθμό αυτής της ομορφάδας της ζωής λικνίζεται όλο το φέισμπουκ. Βομβαρδισμός ομορφάδας μέσα στην απόλυτη δυστυχία.
Στην αρχή αηδίαζα… Μου ήταν αδιανόητο να φανταστώ πως γίνεται μέσα σ αυτό το χαλασμό να υπάρχει τέτοιο περίσσευμα βλακείας. Ομολογώ πως λάθεψα…
Όλη αυτή η επίπλαστη χαρά, δεν είναι τίποτε διαφορετικό παρά ο φερετζές της δυστυχίας.
Είναι η πιο πούστικη… η πιο δόλια… η πιο βρώμικη άμυνα που μας προσέφεραν και την υιοθετήσαμε για να παραμυθιάζουμε τον εαυτό μας, τη ζωή και τους γύρω μας.
Ένας στρατός μελλοθανάτων γύρω μας που μέσα στη δυστυχία του πανηγυρίζει την ομορφάδα της ζωής… Γιατί λέτε;
Γιατί του ‘κατσε να πιεί έναν καφέ, και κάνει περήφανος check in στο μαγαζί της απέναντι πλατείας. Ο κανόνας… το δικαίωμα… έγινε είδηση…
Γιατί της έκατσε να διαθέτει ένα καλοστημένο μπούτι, και το ‘βγαλε στην πιάτσα να χαλβαδιάζουν τα χάπατα και να την κάνουν να αισθάνεται σπουδαία… Αντε να της πεις τώρα πως αν ήταν τόσο σπουδαία δε θα έβγαζε βυζί ή μπούτι στη βιτρίνα και θα απολάμβανε τη ζωή της διαφορετικά…
Γιατί μας έκατσε ένα κέρασμα, και κάνουμε check in ακόμη και στο πιάτο.
Αυτό είναι το χάλι μας… Γι αυτό ανθούν Βαγενάδες, Φίληδες, Κυρίτσηδες… και όλη η υπόλοιπη σαβούρα…
Αλλά αυτό είναι κατάντια… Δεν είναι ζωή. Ας αυτοκτονήσουμε ή ας ξεσηκωθούμε… Κανείς δεν πρόκειται να παλέψει για ένα λαό, που βρίσκει τρόπους να ερωτεύεται τη δυστυχία του και την κατάντια.
Και δώστου τα μπρίκια να έχουν πάρει φωτιά για να κερνάμε τους «φίλους» μας πρωινό καφεδάκι…
Και γιατί να μην είναι ωραία η ζωή εδώ που τα λέμε… Ούτε καν η φασαρία που κάνουν οι Γάλλοι διαδηλωτές δε φτάνει μέχρι εδώ για να μας χαλάσει την ησυχία. Ο γείτονας που μόλις του έκοψε το ρεύμα η ΔΕΗ, έχει σφιχταγγαλιάσει την αξιοπρέπειά του και πονάει βουβά γι αυτή την ταπείνωση στα μάτια των παιδιών του. Ως πότε θα μπορεί;
Η ζωή είναι ωραία… Το φιλαράκι μας, πετάχτηκε έξω από τη ρύθμιση των νταβέληδων του ΤΕΒΕ, διότι έτσι το θέλησε η κυβέρνηση της «αριστεράς». Κι επειδή το ξέρει καλά πως δε θα τα καταφέρει να τη γυρίσει, κανείς δεν ξέρει αν από μέσα του εύχεται ΝΑ ΜΗΝ ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ ΠΟΤΕ γι αυτόν η αποψινή νύχτα, γιατί κάθε καινούρια μέρα σημαίνει καινούρια χρέη, σημαίνει δυστυχισμένη ζωή, σημαίνει ταπεινωμένα γεράματα, σημαίνει απαγορευμένο δικαίωμα στην υγεία, σημαίνει θάνατο χωρίς ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Πόσο θ αντέξει;
Η ζωή είναι ωραία… Άλλωστε ποιόν ενόχλησαν οι εκατοντάδες χιλιάδες νέοι μας στις λίστες του ΟΑΕΔ, που προσπαθούν να κοιτάξουν με τα γυαλιά της ψευδαίσθησης τη δυστυχία που τους έχουν επιβάλει; Κανέναν δεν ενοχλούν. Δε φωνάζουν. Δεν παλεύουν. Κάθονται και περιμένουν χωρίς και οι ίδιοι να ξέρουν τι ακριβώς περιμένουν. Πόσο θ αντέξουν…;
Η ζωή είναι ωραία… Λεφτά δεν έχουμε… Αξιοπρέπεια δεν απέμεινε… Σπίτια χάνονται… Ζωές χάνονται… Η ίδια η πατρίδα μας τεμαχίζεται και καταργείται… Αλλά κατά τα λοιπά… την έχει την ομορφάδα της.
Στο ρυθμό αυτής της ομορφάδας της ζωής λικνίζεται όλο το φέισμπουκ. Βομβαρδισμός ομορφάδας μέσα στην απόλυτη δυστυχία.
Στην αρχή αηδίαζα… Μου ήταν αδιανόητο να φανταστώ πως γίνεται μέσα σ αυτό το χαλασμό να υπάρχει τέτοιο περίσσευμα βλακείας. Ομολογώ πως λάθεψα…
Όλη αυτή η επίπλαστη χαρά, δεν είναι τίποτε διαφορετικό παρά ο φερετζές της δυστυχίας.
Είναι η πιο πούστικη… η πιο δόλια… η πιο βρώμικη άμυνα που μας προσέφεραν και την υιοθετήσαμε για να παραμυθιάζουμε τον εαυτό μας, τη ζωή και τους γύρω μας.
Ένας στρατός μελλοθανάτων γύρω μας που μέσα στη δυστυχία του πανηγυρίζει την ομορφάδα της ζωής… Γιατί λέτε;
Γιατί του ‘κατσε να πιεί έναν καφέ, και κάνει περήφανος check in στο μαγαζί της απέναντι πλατείας. Ο κανόνας… το δικαίωμα… έγινε είδηση…
Γιατί της έκατσε να διαθέτει ένα καλοστημένο μπούτι, και το ‘βγαλε στην πιάτσα να χαλβαδιάζουν τα χάπατα και να την κάνουν να αισθάνεται σπουδαία… Αντε να της πεις τώρα πως αν ήταν τόσο σπουδαία δε θα έβγαζε βυζί ή μπούτι στη βιτρίνα και θα απολάμβανε τη ζωή της διαφορετικά…
Γιατί μας έκατσε ένα κέρασμα, και κάνουμε check in ακόμη και στο πιάτο.
Αυτό είναι το χάλι μας… Γι αυτό ανθούν Βαγενάδες, Φίληδες, Κυρίτσηδες… και όλη η υπόλοιπη σαβούρα…
Αλλά αυτό είναι κατάντια… Δεν είναι ζωή. Ας αυτοκτονήσουμε ή ας ξεσηκωθούμε… Κανείς δεν πρόκειται να παλέψει για ένα λαό, που βρίσκει τρόπους να ερωτεύεται τη δυστυχία του και την κατάντια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου