Η Γερμανία, που μέσω του ευρώ και των πολιτικών λιτότητας που εφαρμόζονται σε ολόκληρη την Ευρωζώνη έχει μετατρέψει την ΕΕ σε παρέα υποτακτικών και δούλων, συσσωρεύει τεράστια πλεονάσματα σε βάρος των εμπορικών της εταίρων -άλλων Ευρωπαϊκών κρατών και ΗΠΑ-, τα οποία αρνείται πεισματικά να τα ανακυκλώσει, απειλώντας για μια ακόμα φορά στην ιστορία της την ισορροπία του συστήματος.
Από την Ευρώπη της συνεργασίας που οραματίστηκαν οι Ντε Γκώλ και Αντενάουερ φτάσαμε σχεδόν νομοτελειακά στην Ευρώπη των Μέρκελ και Σόιμπλε, όπου το Βερολίνο διαφεντεύει τις ζωές εκατομμυρίων Ευρωπαίων σε 26 χώρες –μικρές και μεγάλες – της ηπείρου.
Μέσω του ευρώ και της ΕΚΤ, η Γερμανία επέβαλε το Δ΄ Ράιχ στην Ευρωπαϊκή ήπειρο με τρόπο θεαματικά ανέξοδο.
Η ηγεμονία της, όμως, πλησιάζει στο τέλος της.
Δεν θέλει και πολύ να σκεφτεί κάποιος, για να το συμπεράνει αυτό.
Πρώτα το Brexit και μετά οι ανοιχτές επισημάνσεις της νέας κυβέρνησης των ΗΠΑ για τον ρόλο που παίζει η Γερμανία στην ΕΕ, καθώς και η απαίτηση που προβάλει η υπερδύναμη για σημαντική μείωση των τεράστιων γερμανικών πλεονασμάτων.
Όσα έχουν πει δημόσια για τον ρόλο του ευρώ ο Τράμπ και κάποιοι αξιωματούχοι του, δεν έχουν τολμήσει ούτε καν να ψελλίσουν στα Eurogroup οι «αριστεροί επαναστάτες» Τσιπραίοι, Τσακαλώτοι και Βαρουφάκηδες.
Ήταν, βέβαια, η καλή τους ανατροφή και όχι ο φόβος που δεν τους άφησε να εκφραστούν ελεύθερα μπροστά στον αφέντη τους.
Το πείραμα του τάχα μου «κοινού» νομίσματος –θνησιγενές από την φύση του– πλησιάζει στην ολοκλήρωσή του.
Αρκεί να δει κανείς χωρίς παρωπίδες την κατάσταση της ιταλικής και της γαλλικής οικονομίας για να καταλήξει στο συμπέρασμα πως η σημερινή κατάσταση όπου το Γερμανικό Βαμπίρ ρουφάει το αίμα των υπολοίπων δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ ακόμα.
Η Ευρωζώνη, είτε θα ενωθεί πολιτικά, οικονομικά και διοικητικά, είτε θα διαλυθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Ένωση της Ευρωζώνης σημαίνει ομοσπονδοποίηση της, κάτι που -από πάρα πολλές πλευρές- μοιάζει και είναι αδύνατο.
Ήταν απίθανο την εποχή που η ΕΕ λειτουργούσε κάτω από τον μανδύα μιας φαινομενικής ισότητας μεταξύ των κρατών που την αποτελούσαν.
Είναι αδύνατο σήμερα που η Γερμανία θα πρέπει να εγκαταλείψει την ηγεμονία της κι επιπλέον να πληρώσει και το οικονομικό τίμημα της ενδεχόμενης ομοσπονδοποίησης.
Η διάλυση λοιπόν της Ευρωζώνης αποτελεί την μοναδική ρεαλιστική προσέγγιση για την άρση του αδιεξόδου επίλυσης του προβλήματος, ιδίως αν βλέπεις τα πράγματα από την πλευρά της Ρώμης.
Το Βερολίνο αντιλαμβάνεται φυσικά το αδιέξοδο της κατάστασης κι αρχίζει να συνειδητοποιεί το αναπόφευκτο της διάλυσης του ευρώ, όμως προσπαθεί με σπασμωδικές κινήσεις να αποφύγει ή να καθυστερήσει το μοιραίο.
Άλλωστε, σε περίπτωση διάλυσης της ζώνης του ευρώ, το άμεσο μόνο κόστος που θα χρειαστεί να πληρώσουν οι Γερμανοί θα είναι τρομακτικό.
Μονάχα στην ΕΚΤ – Target 2 – και από τις τράπεζες των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης υπολογίζεται πως θα χάσουν περίπου 750 δισ. ευρώ.
Πρόκειται για μερικά μονάχα από τα χρήματα που έχουν δανείσει και δεν θα τα πάρουν πίσω ποτέ.
Η πορεία των πραγμάτων είναι προδιαγεγραμμένη και το δράμα θα εξελιχθεί μέσα στην επόμενη διετία, όσο περίπου θα διαρκέσουν και οι διαπραγματεύσεις της ΕΕ με τους Βρετανούς.
Στην Γερμανία θα τεθεί –κυρίως από τους Αμερικανούς– το δύσκολο δίλημμα ενός αρκετά επώδυνου για αυτούς συμβιβασμού.
Απώλεια της επιρροής της στην Δυτική Ευρώπη –Γαλλία, Ιρλανδία, Ιβηρική, Ιταλία και ίσως Κάτω Χώρες– όπου επανακάμπτουν οι Αγγλοσάξονες, καθώς και τμήματος της Ανατολικής Ευρώπης –Ουκρανία και Βαλτικές χώρες–, όπου το πρώτο ρόλο θα τον έχει ξανά η Μόσχα.
Σε αντιδιαστολή θα της αναγνωριστεί η δική της ζώνη πολιτικής επιρροής που από ό,τι φαίνεται θα περιλαμβάνει την Κεντρική Ευρώπη, τμήμα της Σκανδιναβίας και τα Βαλκάνια, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης.
Το made in USA σχέδιο χρειάζεται κάποιο χρόνο για να υλοποιηθεί προκειμένου να «πεισθούν» οι ενδιαφερόμενοι για την αναγκαιότητα του.
Ίσως πχ να χρειαστεί να μπουν δασμοί στα εισαγόμενα στις ΗΠΑ γερμανικά βιομηχανικά προϊόντα.
Ίσως να χρειαστεί να ασκηθεί μεγάλη πίεση στον τομέα της αμυντικής κάλυψης που προσφέρουν οι ΗΠΑ στις χώρες της Ευρώπης από την λήξη του Β΄΄ Παγκοσμίου Πολέμου και μετά.
Σίγουρα, πάντως, θα χρειαστεί χρόνος και φυσικά θα υπάρχουν σημαντικές οικονομικές απώλειες κι από τις δύο αντιμαχόμενες –ΗΠΑ και Γερμανία– πλευρές.
Εκτός και αν…
Εκτός κι αν η Λεπέν γίνει η επόμενη πρόεδρος της γαλλικής δημοκρατίας.
Τότε το σκηνικό μεταβάλλεται αστραπιαία και ο χρόνος θα αρχίσει να κυλά πολύ γρήγορα.
Την νίκη της Λεπέν στις Γαλλικές εκλογές προσωπικά δεν την βλέπω εντελώς απίθανη.
Η άποψή μου αυτή δεν έχει φυσικά να κάνει με την «βοήθεια» που, ενδεχομένως, να θελήσει να της προσφέρει ο Τράμπ.
Άλλωστε, η επιρροή που έχουν οι ΗΠΑ στα γαλλικά ζητήματα είναι αυτήν την στιγμή πολύ μικρότερη από την επιρροή που ασκεί στο Παρίσι το Βερολίνο.
Η άποψή μου στηρίζεται στο πολιτικό πρόγραμμα της Λεπέν και του Εθνικού Μετώπου.
Η Λεπέν υπόσχεται την ανάκτηση της εδαφικής, νομισματικής, οικονομικής και νομοθετικής ανεξαρτησίας της Γαλλίας, την δημιουργία ενός ισχυρού κράτους με επαναφορά της δημοκρατικής τάξης και των αρχών λειτουργίας του κοσμικού κράτους.
Υπόσχεται επίσης αύξηση της απασχόλησης μέσω της αύξησης της αγοραστικής δύναμης των πολιτών και της προστατευτικής πολιτικής για τις γαλλικές επιχειρήσεις.
Υπόσχεται επίσης να μην μειώσει τις συντάξεις και να επιβάλει φορολογική δικαιοσύνη.
Αν παραβλέψει κανείς το γεγονός ότι η Λεπέν και το κόμμα της έχουν την σφραγίδα ενός φασιστικού και ρατσιστικού κόμματος, το πολιτικό πρόγραμμα -αδιάφορο αν είναι υλοποιήσιμο ή μη- μπορεί να υποστηριχθεί από μεγάλα στρώματα του γαλλικού πληθυσμού.
Αν μάλιστα βρεθεί στον δεύτερο γύρο απέναντι στον κύριο «τίποτα» Μακρόν που υπήρξε και υπουργός οικονομικών του Ολάντ, οι πιθανότητες της για εκλογή θα αυξηθούν σημαντικά.
Μονάχα ο Ζαν-Λικ Μελανσόν, ανεξάρτητος υποψήφιος της αριστεράς, έχει θέσεις που μπορούν να συγκινήσουν τα λαϊκά στρώματα.
Μονάχα αυτός μπορεί να ανακόψει την πορεία της Λεπέν στην προεδρία.
Αν το ποσοστό του αγγίξει το 15% στον πρώτο γύρο, η Λεπέν δεν βγαίνει.
Αν είναι κοντά στο 10% παίζονται όλα.
Αν βρίσκεται κάτω από το 10%, τότε η Λεπέν ράβει ταγιέρ για την ημέρα της ορκωμοσίας.
Και η Μέρκελ πλερέζα.
Υ.Γ. Σε αντίθεση με την Ελλάδα, στην υπόλοιπη «καλοζωισμένη» Ευρώπη ο κόσμος μισεί τις ελίτ και περιμένει την ευκαιρία για το δείξει. Βέβαια, στην Ευρώπη δεν υπάρχει «αριστερά», οπότε κάνουν πάρτι οι κάθε λογής φασίστες. Στην χώρα που οι περισσότεροι Έλληνες δηλώνουν «αριστεροί» και «προοδευτικοί» δεν κουνιέται ούτε ένα φύλλο αμφισβήτησης του συστήματος. Για αυτό εμείς θα κοιμηθούμε ένα ωραίο Σάββατο με καπιταλισμό και θα ξυπνήσουμε το πρωί της Κυριακής στο δικαιότερο σοσιαλιστικό σύστημα που θα έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα. Πιθανότατα, βέβαια, και σε μια άλλη χώρα, αφού την δική μας θα την έχουν πάρει οι Γερμανοί και θα την έχουν μετατρέψει σε all inclusive ξενοδοχείο για συνταξιούχους και τουρίστες. Από χώρα των Lidl, σε χώρα των Fritz!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου