Το χείριστο χαρακτηριστικό του νεό-Έλληνα, από τον απλό πολίτη έως και τον Πρωθυπουργό, είναι το να μη παραδέχεται ποτέ τα λάθη του, μικρά ή μεγάλα. Σπάνια κάνει το αντίθετο.Για αυτό και σπανιότατα, στην καθημερινή μας ζωή, ακούμε εκφράσεις του τύπου:
Συγνώμη έκανα λάθος, το παίρνω πίσω, έσφαλα. Όλοι έχουν δίκιο, άδικο έχει μόνο ο απέναντι, ποτέ εμείς. Αυτή η επικρατούσα κομπλεξική νοοτροπία, μας καθιστά δέσμιους μιας πραγματικότητας, βουτηγμένης κυριολεκτικά στα λάθη, αφού κανένας ποτέ δεν παραδέχεται τα δικά του.
Ένα γαμώ-συγνώμη όμως για να λεχθεί, προϋποθέτει ταπεινότητα, την οποία ως λαός έχουμε απολέσει προ πολλού. Είμαστε οι καλύτεροι, πάει και τελείωσε, μια καρκινική νομοτέλεια.
Τα “σ’ αγαπώ” είναι πού φθηνά στην εποχή μας, γιατί δεν στοιχίζουν τίποτα, ενώ τα συγνώμη είναι πανάκριβα, γιατί στοιχίζουν την παραδοχή ενός λάθους μας.
Σε μια εποχή λοιπόν, που κατά κύριο λόγο ζητάμε συγνώμη, μόνο όταν σκουντάμε κατά λάθος κάποιον ή για να ρωτήσουμε κάτι, φτάσαμε χωρίς πλάκα σε ένα σημείο ιδιότυπου στρουθοκαμηλισμού, κατά τον οποίο, μας καθοδηγεί σε όλα πρωτίστως ο εγωισμός.
Η μόνιμη στάση άμυνας σε μια λάθος θέση, δυστυχώς προδιαγράφει και ένα μέλλον επίσης βασισμένο σε λάθη, είτε σε προσωπικό, είτε σε κοινωνικό, είτε σε πολιτικό επίπεδο. Ένα λάθος μέλλον.
Δεν είναι δύσκολο να απαλλαγούμε από αυτόν τον κομπλεξισμό, αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε άνθρωποι και είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να μην κάνουμε λάθη. Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, θα μπορέσουμε και να το παραδεχτούμε πιστεύω, δεν είμαστε κακής πάστας άνθρωποι.
γαβγίσματα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου